1 - Bubba’s

 

Rozdział 1

Bubba’s

 

Siedziałam w moim samochodzie zaparkowanym przed barem.

Wyglądał jak bar. Mógł to być dowolny bar w dowolnym miejscu: małe miasteczko, duże miasto, to nie miało znaczenia. To był tylko bar. Najwyraźniej bar Bubby, ponieważ widniał na nim niebieski napis Bubba’s na czarnym tle na wielkim szyldzie góry.

Wyjrzałam przez okno po mojej lewej stronie. Stały tam dwa motocykle Harley Davidson.

Spojrzałam z powrotem na bar, który wydawał się być trochę barem dla motocyklistów.

Wyjrzałam przez okno na prawo. Na skraju parkingu zaparkował zdezelowany, stary, niebieski chevrolet pickup.

Spojrzałam z powrotem na bar, który wydawał się nie wysokiej klasy i nie elitarny. Prawdopodobnie nie mieli nawet kieliszków do martini.

Spojrzałam w okno baru. Znajdowała się w nim kartka z napisem „Pomoc poszukiwana”. W małym białym polu u dołu napisu było napisane „Kelnerka”.

Wciągnęłam oddech przez nos. Potem wypuściłam powietrze, wysiadłam z samochodu i poszłam prosto do drzwi, przez drzwi i do baru.

Miałam rację. Nic specjalnego. Nic wysokiej klasy ani elitarnego.

Może to być dowolny bar w dowolnym miejscu.

Przy długim barze z tyłu pokoju na stołku na rogu siedział mężczyzna. Miał na głowie czapkę. Dwóch innych mężczyzn grało w bilard przy jednym z czterech stołów bilardowych (dwóch po lewej, dwóch po prawej, mężczyźni siedzieli przy jednym ze stołów po lewej). Najwyraźniej motocykliści grali w bilard. Za barem stała kobieta. Miała dużo włosów w kolorze platynowy blond. Miała też dużo ciała na dekolcie. Widziałam to, ponieważ prawie pękał dekolt jej koszulki Harleya, a także napinał się materiał.

Jej wzrok padł na drzwi w chwili, gdy weszłam i nie opuścił mnie, gdy szłam do baru.

„Cześć” - zaczęłam.

„Chantelle jest jakieś dwadzieścia mil dalej. Prosto” - przerwała mi blondynka - „Po prostu skręć w prawo z parkingu i jedź dalej”

„Przepraszam?” - zapytałam i poczułam, jak mężczyzna w czapce odwraca się, by na mnie spojrzeć.

„Szukasz Chantelle?” - spytała blondynka.

„Nie, jestem …”

„Gnaw Bone[1]?” - zapytała.

„Gnaw Bone?” - powtórzyłam.

„Gnaw Bone. Niedaleko od Chantelle” - powiedziała mi - „Tego właśnie szukasz?”

Nie wiedziałam, co powiedzieć. Potem zapytałam - „Masz na myśli, że Gnaw Bone to nazwa miasta?”

Nie odpowiedziała. Spojrzała na mężczyznę w czapce.

Ja też spojrzałam. Kiedy to zrobiłam, zobaczyłam po pierwsze, że jego czapka piłkarska zdecydowanie widziała lepsze czasy, a te czasy były jakieś czterysta lat temu. Po drugie, zobaczyłam, że wpatruje się w moje piersi.

Spojrzałam z powrotem na blondynkę.

„Jestem tutaj w sprawie stanowiska kelnerki”

Przez sekundę panowała naładowana cisza. Wtedy mężczyzna w czapce wybuchnął głośnym śmiechem.

Oczy blondynki zwęziły się.

„Bubba cię do tego namówił?” - zapytała.

„Bubba?” - zapytałam z powrotem, w tym momencie zdezorientowana.

„Bubba” - odgryzła się, a potem rozejrzała, zanim spojrzała na mnie - „To nie jest śmieszne. Mam rzeczy do zrobienia.”

Ja też się rozejrzałam i zobaczyłam, że właściwie nie miała zbyt wiele do roboty. Dwaj faceci grali w bilard i nie wydawali się aż tak spragnieni. Facet od czapki miał przed sobą prawie pełen kufel.

Ponownie spojrzałam na blondynkę.

„Nie żartuję” - powiedziałam jej.

„Pieprzenie” - odparła z irytacją, już na granicy cierpliwości.

To było szokujące. To nie tak, że nigdy wcześniej nie słyszałam przekleństwa ani sama ich nie używałam, po prostu nie miałam tendencji do wygadywania ich nieznajomym szukającym pracy. Albo w ogóle nieznajomym. A poza tym byłam tam od około trzech minut i nie zrobiłam niczego, by nadwyrężyć czyjąkolwiek cierpliwość, a tym bardziej wymusić jej końca.

„Nie, poważnie. Chciałbym aplikować na to stanowisko” - wyjaśniłam.

Przez chwilę nie odpowiadała i przez chwilę milczała, żeby mnie poobserwować. Postanowiłam zrobić to samo.

Byłaby ładna, gdyby nie stroszyła tak bardzo włosów, nie nosiła tak dużo makijażu i nie wyglądała, jakby wyraźnie była w złym humorze i każdy mógł ją zdenerwować. Chociaż naprawdę ściągnęła ten podkoszulek. Miałam też poważny dekolt, ale nie miałam drobnej, szczupłej, ale zaokrąglonej sylwetki. Przyszedł z dużym tyłkiem i brzuchem mini-Buddy oraz odrobiną tłuszczu z pleców. Nie wspominając o nieco zwiotczałych ramionach.

Postanowiłam przerwać ciszę i ogłosić - „Jestem Lauren Grahame”.

Wyciągnęłam rękę. Wpatrywała się w moją rękę i nie miała okazji się odezwać, ponieważ przemówił mężczyzna w czapce.

„Jim-Billy” - powiedział, a ja odwróciłam się do niego.

„Przepraszam?”

Wyciągnął do mnie rękę, uśmiechał się i tym razem patrzył mi w oczy. Po lewej stronie zgubił drugi ząb i nie zadał sobie trudu, aby go uzupełnić. Z jakiegoś powodu zamiast tego, że wyglądał jak wieśniak ze złą higieną jamy ustnej, wyglądał trochę głupkowato i trochę słodko.

„Jim-Billy” - powtórzył - „To moje imię.”

Wzięłam jego rękę i uścisnęłam - „Miło cię poznać, Jim-Billy.”

Powtórzyłam jego imię, ponieważ dawno temu na seminarium szkoleniowym nauczyłam się to robić, kiedy kogoś spotykasz. Utrwalało to jego imię w twoim umyśle, abyś go nie zapomniała. Byłam okropna z zapamiętywaniem imion i stwierdziłam, że to działa, a pomyślałam, że kelnerka w małym miasteczku musi pamiętać imiona stałych bywalców baru. A Jim-Billy zdecydowanie wyglądał jak stały.

Zadziałało też to, że w mojej głowie intonowałam Jim-Billy, Jim-Billy, Jim-Billy.

Z drugiej strony, kto by zapomniał imienia „Jim-Billy”?

Uścisnął mnie, puścił moją rękę i jego spojrzenie przeniosło się na blondynkę.

„Tate ją polubi. Wielki czas” - oświadczył - „Bubba polubi ją jeszcze bardziej.”

„Zamknij się, Jim-Billy” - mruknęła blondynka.

„Co do pracy…” - stwierdziłam, podnosząc z powrotem sprawę, a blondynka spojrzała na mnie.

Potem nachyliła się do mnie - „Dziewczyno, weź to, robię ci przysługę. Chłopcy w okolicy…” - wyrzuciła rękę - „…zjedzą cię żywcem. Jedź do Chantelle. Gnaw Bone. Kobieta taka jak ty nie ma żadnego interesu w Carnal.”

Carnal.

To był jeden z powodów, dla których wybrałam to miasto. Nazywało się „Carnal[2]”. Myślałam, że to zabawne i interesujące, ale to było tak interesujące, jak chciałam.

Chciałam mieszkać w Mieście Tu-i-Teraz zwanym Carnal. Chciałam pracować w byle-jakim barze o nazwie Bubba’s. Nie było w tym nic oprócz nazw. Nic do zapamiętania.

Nic specjalnego. Nic.

„Nie rozumiesz” - powiedziałam jej - „Ja…”

Odchyliła się do tyłu i stwierdziła - „Och, dziewczyno, rozumiem” - Jej oczy przesunęły się z czubka mojej głowy na mój brzuch (co było wszystkim, co mogła zobaczyć z ladą na drodze widoku), a potem wróciły do mnie - „Szukasz dreszczyku emocji. Szukasz przygody.”

„Nie szukam. Jestem…”

Uniosła ręce - „Myślisz, że nie wiem, kiedy to widzę? Czy wyglądam jak kobieta, która nie bywa w pobliżu? Czy wyglądam na kobietę, która ma ochotę zatrudnić, trenować i uczyć się znosić nowe gówno, jakim nowa kelnerka mnie nakarmi, a potem, kiedy zda sobie sprawę, że chce odzyskać swoje stare życie, wstaje i odchodzi, a ja muszę zatrudniać, szkolić i uczyć się znowu znosić nowe gówno?”

„Nie dałabym ci… umm…”

„Wszyscy odgarniają gówno, a ja nie lubię tego smaku od mojego rodzaju. Już wiem, że naprawdę nie podoba mi się twój smak.”

Znowu nie wiedziałam, co powiedzieć, bo świtało, że mnie dyskryminuje.

„Nie chcę być niegrzeczna ani nic takiego…” - powiedziałam cicho - „…ale tak naprawdę mnie nie znasz. Nie wiesz, jakiego rodzaju jestem.”

„Racja” - odpowiedziała, a w jej słowie była ciężka szyderstwo.

„Nie wiesz” - zapewniłam.

„Dziewczyno …” - zaczęła, ale pochyliłam się do przodu i zrobiłam to z jakiegoś powodu.

Pochyliłam się, bo chciałam, żeby mnie usłyszała. Pochyliłam się do przodu, ponieważ długo szukałam Carnal. Szukałam Bubba’s od dawna. Musiałam tam być i żeby tam być, potrzebowałam tej pracy.

„Racja” - powtórzyłam - „Myślisz, że jestem jakąś zagubioną kobietą jak z książki, podróżującą po świecie w jakiejś idiotycznej podróży, aby odnaleźć siebie?” - zapytałam i zanim zdążyła odpowiedzieć, kontynuowałam - „Myślisz, że chcę jechać i znaleźć dobre jedzenie, i doświadczyć ciekawych miejsc, jednocześnie poszukując duszy, nosząc wspaniałe ubrania, będąc wspaniałą i sprawiając, że wszyscy, z którymi się spotkam, pokochają mnie, a w końcu, znaleźć fantastycznego mężczyznę, który będzie naprawdę dobry w seksie i będzie uwielbiał mnie ponad wszystko?” - potrząsnęłam głową - „Cóż, nie szukam. Wiem, kim jestem i wiem, czego chcę i wiem, że to nie to, bo to nie istnieje. Wiem też, czego szukam i wiem, że znalazłam to właśnie tutaj.”

„Posłuchaj…” - zaczęła.

„Nie, ty posłuchaj mnie.” - przerwałam jej - „Całe moje życie, a przynajmniej odkąd pamiętam, myślałam, że przydarzy mi się coś wyjątkowego. Po prostu miałam to uczucie głęboko w sobie. Nie wiedziałam, co to miało być, ale miało być piękne, spektakularne, ogromne.” - pochyliłam się dalej - „Całe moje życie.” - znowu potrząsnęłam głową i położyłam rękę na barze - „Nie. Czekałam i tak się nie stało. Czekałam dłużej i tak się nie stało. Czekałam dłużej i nadal się nie działo. Próbowałam to zrobić, ale nadal się nie udało. Teraz wiem, że tak się nie stanie. To się nigdy nie wydarzy, ponieważ nie ma nic specjalnego, co mogłoby się wydarzyć.”

Zassałam oddech, otworzyła usta, ale mówiłam dalej.

„Miałam męża. Miałam dom. Miałam pracę. Miałam przyjaciół. Wtedy dowiedziałam się, że mój mąż sypia z moją najlepszą przyjaciółką. To nie był romans, robili to od pięciu lat. Kiedy szydło wyszło z worka, postanowili być naprawdę razem. Rozwiódł się ze mną i nie było mnie stać na własny dom, więc go sprzedaliśmy. Potem nagle, po dziesięciu latach bycia z kimś, zostałam sama. Zdobyli przyjaciół, którzy zawsze myśleli za moimi plecami, że są razem idealni. Wszyscy wiedzieli. Przez pięć lat. I nikt mi nic nie powiedział.”

„Kurwa, kobieto” - mruknął Jim-Billy.

„Tak” - powiedziałam do Jima-Billy’ego i spojrzałam z powrotem na blondynkę - „Ale wiesz, po tym, jak minął szok, nie obchodziło mnie to. Przysięgam. Nie. Ponieważ nagle zdałam sobie sprawę, że miałam gówniane małżeństwo z gównianym facetem, a poza tym miałam gównianą najlepszą przyjaciółkę i wielu innych gównianych przyjaciół. I przez cały ten czas mieszkałam w domu, którego nie chciałam, był cholernie za duży i był cholernie za wszystko. Dom powinien być domem, a nie budynkiem. A ten dom był w mieście, które mi się nie podobało, ponieważ każdy dom wyglądał tam tak samo, każda kobieta była tak samo ubrana, każdy mężczyzna bawił się tak samo, a każdy samochód był lśniący i nowy, i nigdzie nie było żadnej osobowości. I w tym mieście miałam pracę, na której mi nie zależało, mimo że dobrze mi to opłacało” - Mój głos opadł i powiedziałam jej - „Zdałam sobie sprawę, że nie mam nic specjalnego. Nagle zdałam sobie sprawę, że życie nie ma dla mnie nic specjalnego” - Wzięłam wdech i dokończyłam - „I nie przeszkadza mi to. Nie chcę już czegoś wyjątkowego. Czekałam i próbowałam to zrobić, ale się nie udało. Niech tak będzie. Teraz chcę mieszkać w miejscu, które jest tylko miejscem. Chcę pracy, w której mogę wykonywać dobrą robotę, gdy ją wykonuję, a potem mogę wrócić do domu do miejsca, które jest domem i po prostu być w domu. Niczego nie chcę. Skończyłam pragnąć. Pragnęłam i tęskniłam czterdzieści dwa lata. Jedyne, czego teraz pragnę, to spokój”

„Myślisz, że w barze Harleya znajdziesz spokój?” - Jim-Billy zadał pytanie, które może było trafne i spojrzałam na niego.

„Myślę, że mogę dotrzeć do pracy na czas, wykonać dobrą robotę, czuć się dobrze ze sobą, ponieważ ciężko pracowałam i dawałam z siebie wszystko, i wracałam do domu, nie myśląc o barze Harleya. Potrafię myśleć o sobie lub o tym, co mam ochotę zjeść na obiad lub co może być dobre w telewizji. Potem pójdę spać nie myśląc o niczym, wstanę i znowu pójdę do pracy na czas.” - Odwróciłam się do blondynki - „Tak myślę. Nie szukam dreszczyku emocji. Nie szukam przygody. Nie szukam niczego specjalnego, bo tym mogę się zadowolić. Tego właśnie szukam. Czy możesz mi to dać?”

Blondynka nic nie powiedziała, tylko spojrzała mi w oczy. Jej twarz była pusta i nie mniej twarda, i pozostała pusta i twarda przez długi czas.

Potem powiedziała - „Jestem Krystal. Przyniosę ci formularze.”

*****

Stałam w oknie mojego pokoju hotelowego, odciągając zasłony ręką i wpatrując się w basen.

Carnal Hotel nie było czymś szczególnym. Długa bryła budynku, dwa poziomy, wszystkie drzwi skierowane do przodu, czternaście na górze, czternaście na dole. Byłam na dole pod numerem trzynastym. Pokoje były czyste, w moim było łóżko typu king size, a telewizor, który musiał zostać zakupiony piętnaście lat temu, był zawieszony na ścianie. Niska komoda z czterema szufladami i szafki nocne wystawały ze ściany i nie miały nóg. W szafie były dwie dodatkowe poduszki i dodatkowy koc. Wanna i zlewozmywak miały plamy rdzy, ale mimo to były też czyste. Całość była poniżej średniej, ale wystarczająca.

Jednak ten basen to było coś innego. Nie był duży, ale był nieskazitelnie czysty. Leżaki wokół niego nie były z najwyższej półki, ale były w porządku, w świetnym stanie i oczywiście zadbane.

Spojrzałam z basenu na recepcję. To była nie tyle recepcja, ile mały domek. Mam na myśli malutki zadbany domek z małym dodatkiem na piętrze. Miał też duże gazony pełne świeżo posadzonych kwiatów z przodu. Nie było całkiem lato, ale był koniec wiosny, więc kwiaty nie były bliskie rozkwitnięcia. Carnal znajdowało się w Górach Skalistych, małej dolinie otoczonej wzgórzami, które były otoczone górami. Był koniec maja, w powietrzu pojawiło się uszczypnięcie chłodu i zastanawiałam się, czy te kwiaty są obiecujące.

Jeśli tak, to ktokolwiek je zasadził, miał dużo nadziei. Więcej kwiatów było w skrzynkach w oknach frontowych domu recepcji. Było też więcej kwiatów w wiszących donicach, co jakiś czas umieszczanych na słupach na chodniku przed pokojami hotelowymi, z kolejnymi skrzynkami okiennymi na balustradzie balkonu przed pokojami na piętrze. I wreszcie, wokół basenu było więcej gazonów.

Parking był schludny i zadbany, a hotel i recepcja dobrze pomalowane.

Wszystko to wskazywało, że Carnal Hotel może był poniżej średniej, ale ludzie, którzy go posiadali, dbali o to.

Zameldowałam się u miłej pani w recepcji, która powiedziała, że wszystko, czego potrzebuję, drobne do automatów lub pralni, dostęp do Wi-Fi, menu dla restauracji i na wynos w mieście, dostanę „tylko krzyknij”.

Potem rozpakowałam samochód. Do końca. Rozpakowałam go po raz pierwszy od czterech i pół miesiąca. Potem go wyczyściłam. Wszystkie opakowania po niezdrowym jedzeniu, rzucone puszki po napojach, opadłe miętówki, zagubione cukierki, kawałki papieru. Wypadki i odrzuty zabójczej podróży samochodem. Zataszczyłam walizki (było pięć) i pudła (były dwa) do pokoju hotelowego i wzięłam plastikową torbę, którą znalazłam i wypełniłam śmieciami do dużego kosza na zewnątrz, schowanego blisko boku hotelu, a który nie był przy żadnej ulicy.

Potem rozpakowałam swoje ubrania.

Przez ostatnie cztery i pół miesiąca byłam w mnóstwie pokoi hotelowych, ale nigdy się nie rozpakowałam. Nigdy nie zostawałam dłużej niż trzy dni. Zostawałam tylko wystarczająco długo, aby zrobić pranie, odpocząć i zdecydować, dokąd pojadę dalej w swoich poszukiwaniach, zygzakiem przez tak wiele stanów, że straciłam rachubę, w poszukiwaniu Miasta Tu-i-Teraz.

Po rozpakowaniu wyszłam do miasta, co oznaczało, że przeszłam obok pokoju numer czternaście i skręciłem za rogiem.

Hotel Carnal znajdował się na obrzeżach miasta, tuż przed tym, jak droga znów się otwierała. Znalazłam delikatesy, kupiłam żytnie pastrami i zjadłam je na chodniku, popijając je dietetycznym napojem.

Potem spacerowałam po mieście od jednej strony, aż do drugiej w dół. Bubba’s znajdowało się w środku, pięć przecznic od hotelu i zdecydowanie był to bar dla motocyklistów, ponieważ Carnal było miastem motocyklistów.

Na przeciwległym końcu od hotelu Carnal znajdowały się dwa sklepy motocyklowe i jeden mechanik motocyklowy, który miał tabliczkę z napisem „Robimy też samochody”. Były też trzy sklepy z akcesoriami motocyklowymi, które, jak widziałam patrząc przez okna, sprzedawały dużo skórzanych akcesoriów motocyklowych i więcej skórzanej odzieży motocyklowej.

Były też delikatesy, jadłodajnia, włoska restauracja, punkt dostawy pizzy i kawiarnia, która dziwnie nazywała się „La-La Land Coffee”. Ponownie patrząc w okna La-La Land, zobaczyłam, że nie jest prowadzony przez motocyklistów, ale hippisów, którzy byli tak hipisowi, że nosili ufarbowane koszule ze znakami pokoju z przodu i mieli długie włosy. Jedna z dwóch osób za ladą miała na sobie okrągłe niebieskie okulary przeciwsłoneczne, mimo że była w środku, a druga miała cienką, plecioną opaskę owiniętą wokół czoła.

Wyglądali jakby mieli upaść ze skrzyżowanymi nogami na podłogę i śpiewać Kumbayah.

Wszystko to przeplatało się ze sklepem tytoniowym z dyskontem, który sprzedawał wszelkiego rodzaju przysmaki dla palaczy do wszystkich rodzajów rzeczy, które można palić; dwa dyskonty monopolowe; Apteka; krawiec, który wydawał się specjalizować w przyszywaniu łat motocyklowych do skóry (a przynajmniej tak głosił napis w oknie); dwa sklepy spożywcze, jeden naprzeciwko hotelu, drugi na drugim końcu miasta, naprzeciwko mechanika; ruchliwy sklep spożywczy wielkości około jednej czwartej wielkich sklepów spożywczych, które wydawały się mieć każde inne miasto w kraju i wyglądało na to, że stał tam od 1967 roku; Piekarnia; sklep ze sprzętem; kwiaciarnia; stacja benzynowa i wiele innych miejsc w Tu-i-Teraz, aby wypełnić Miasto Tu-i-Teraz.

Na ulicy byli ludzie i wiedziałam, że są przyjaźni, ponieważ większość z nich uśmiechała się do mnie.

Po sprawdzeniu Głównej Ulicy (zwanej Ulica Główna i była to jedyna ulica z biznesami, reszta była mieszkalna) mojego nowego domu, wróciłam do recepcji w hotelu. Kupiłam tygodniowy dostęp do Wi-Fi od miłej pani, która skorzystała z okazji, aby podzielić się ze mną, że ma na imię Betty. Podzieliłam się też moim imieniem i postanowiłam zapłacić tydzień z góry za mój pokój, kiedy otrzymam Wi-Fi. Ta decyzja ucieszyła Betty i wiedziałam o tym, ponieważ mi to powiedziała.

„Słodziaku! Tydzień! Jestem zachwycona!” - krzyknęła.

Nie dziwiłam się. Mój samochód był jedyny na parkingu, a ona miała głównie kwiaty i basen, a te nie były zbyt tanie. Mimo to była przyjazna i otwarta i uznałam, że lubię Betty.

Po powiedzeniu, że cieszę się, że przyniosłam jej radość, wróciłam do numeru trzynastego i wyciągnęłam laptopa. Potem się zalogowałam. Potem zignorowałam wszystkie e-maile i wysłałam wiadomość do moich rodziców i młodszej siostry, że wszystko jest w porządku, ja jestem okej i później odezwę się z dodatkowymi informacjami. Widziałam, że wysłali do mnie e-maile, ale ich nie czytałam. Nie czytałam ich, bo wiedziałam, że się o mnie boją, bo wiedziałam, że moja mama, tata i siostra Caroline byli przerażeni. Nie byli dla mnie wyrozumiali, że rzuciłam wszystko i włóczę się po kraju, nie szukając niczego specjalnego. Uważali, że ważniejsze dla mnie byłoby: przeprowadzka do starego domu, uporządkowanie się, znalezienie porządnego mężczyzny i rozpoczęcie od nowa (w tej kolejności).

Wyłączyłam komputer, usiadłam na dużym, miękkim łóżku, wpatrywałam się w ścianę i myślałam o następnym dniu, kiedy miałam być o jedenastej w Bubba’s, by szkolić się na kelnerkę i rozpocząć nowe życie.

Potem się uśmiechnęłam.

Potem oglądałam telewizję, aż zrobiło się ciemno i przywołał mnie basen.

Teraz stałam i patrzyłam na zewnątrz, aby zobaczyć, czy basen wygląda na czysty i kuszący, a wszystko jest oświetlone. Właściwie cały parking był oświetlony. Widząc to, wiedziałam cztery rzeczy o Betty z recepcji. Była przyjazna, lubiła kwiaty, była dumna ze swojego hotelu poniżej przeciętnej i małego, ale czystego basenu i chciała, aby jej goście czuli się bezpiecznie.

Wtedy zobaczyłam, jak podjeżdża samochód. To był kabriolet, coś starego modelu. Wyglądał jak Chrysler, w niezbyt dobrym stanie, ale też nie grat.

Zaparkował przed recepcją, drzwi się otworzyły i wyszła kobieta.

Wpatrywałam się w nią.

Miała gęste, długie, ciemne włosy i długie nogi, z których większość mogłam zobaczyć, bo wyszła w bardzo krótkiej, wystrzępionej spódnicy dżinsowej. Miała obcisły podkoszulek i większy dekolt niż Krystal (ale tak samo jak ja). Nie była drobna ani szczupła, była długa i bardzo zaokrąglona, ale widać było, że jej to nie obchodzi. Brzuch mini-Buddy i ślad tłuszczu na plecach nie przeszkadzały jej. Ani trochę. W rzeczywistości pasowało jej to.

Weszła do recepcji i zobaczyłam tam mężczyznę. Był w średnim wieku jak Betty. Uśmiechnął się do niej, jakby ją znał, a ona pomachała i uśmiechnęła się, dając to samo wrażenie. Wiedziałam, że to prawda, kiedy wręczył jej klucz, nie robiąc żadnej ze zwykłych czynności do zameldowania. Wzięła klucz, położyła obie ręce na blacie, podniosła się, z ramionami skierowanymi w górę, ze stopami w sandałach na szpilkach na palcach. Cofnęła jedną stopę i pochyliła się w jego stronę, całując go w powietrzu. Potem wróciła dumnie do swojego kabrioletu, wsiadła i przejechała przez parking, żeby zaparkować trzy miejsca dalej od mojego lexusa. Wysiadła, nie wzięła walizki i podeszła do drzwi, gdzie straciłam ją z oczu.

Miałam przeczucie, że będę musiała kupić jakieś podkoszulki, żeby dostosować się w Carnal.

Opuściłam zasłonę i podeszłam do komody. Większość moich ubrań była złożona i leżała na wierzchu, nie było dla nich wszystkich miejsca w szufladach i szafie. Ale przynajmniej zostały uwolnione z niewoli walizkowej. W szufladach schowałam bieliznę, skarpetki i piżamę. Włożyłam tam również mój kostium kąpielowy.

Widząc rozłożone ubrania, pomyślałam, że to niewiele, ale było bardziej w domu niż od dłuższego czasu i poczułam się dziwnie zadomowiona.

To był ciepły dzień, ale na dworze nie mogło być więcej niż 18 ˚C. Mimo to uwielbiałam baseny, uwielbiałam przebywać w wodzie i z jakiegoś powodu naprawdę chciałam popływać, więc pomyślałam, że będzie tak, jak za każdym razem, gdy wejdziesz do zimnej wody. Kiedy już tam będziesz, przyzwyczaisz się do tego. Przynajmniej miałam taką nadzieję. Jeśli nie, to co z tego? Po prostu wyciągnę zwłoki i wrócę do swojego pokoju.

Przebrałam się w strój kąpielowy, założyłam spodnie dresowe, bluzę i klapki. Zanim zdążyłam stchórzyć, złapałam ręcznik, klucz do pokoju i udałam się na basen. Zdjęłam buty, bluzę i zdecydowałam się od razu zanurkować. Lepiej mieć to za sobą na raz. Przesunąłam się na bok basenu, przygotowana na uderzenie i skoczyłam.

Basen był podgrzewany.

Niebo.

Przepłynęłam pięć długości w tę i z powrotem krótkiego basenu i musiałam się zatrzymać, ponieważ nie mogłam oddychać. Powiedziałam sobie, że miało to związek z faktem, że byłam w Górach Skalistych na wysokości, a nie z faktem, że byłam poważnie bez formy.

Przepłynęłam jeszcze cztery długości i znów musiałam się zatrzymać.

Potem zmusiłam się do jeszcze jednego okrążenia i przyłożyłam rękę do krawędzi, aby zawrócić na kolejne, kiedy usłyszałam ryk rur motocykla.

Zatrzymałam się na skraju basenu, trzymając się i spoglądając za brzeg, moje oczy podążały za czarno-chromowym harleyem lśniącym w światłach parkingu Betty w recepcji, gdy sunął, zatrzymał się i zaparkował obok kabrioletu. Potem moje oczy obserwowały, jak mężczyzna odpycha stojak stopą w bucie i ściąga nogę z motocykla.

Był zwrócony do mnie plecami, więc widziałam tylko to, że był wysoki i miał świetne pośladki. Miał też na sobie sprane dżinsy, czarną termiczną koszulkę z długimi rękawami i gęste ciemne włosy, które również błyszczały w świetle, tak jak jego Harley.

Otworzyły się jedne z drzwi pokoju hotelowego i kobieta w dżinsowej spódniczce mini wybiegła i rzuciła się na wysokiego mężczyznę. Jej ramiona owinęły się wokół jego szyi i nie mogłam tego zobaczyć, ale mogłam powiedzieć, że jej usta przywarły do jego.

Nie cofnął się nawet na krok, kiedy jej ciało uderzyło w jego. Po prostu objął ją ramionami i pochylił się w jej pocałunku.

To coś wyjątkowego.

Ta myśl po prostu pojawiła się w mojej głowie i nie wiedziałam dlaczego. Nie wiedziałam, co się dzieje. Nie znałam tych dwóch osób. Wiedziałam tylko, że wygląda wyjątkowo. Tak wyjątkowo, że wszystko, co mogłam zrobić, to gapić się.

Przestali się całować, a ona odchyliła głowę do tyłu i zaśmiała się z czystą rozkoszą, a dźwięk rozbrzmiewał w powietrzu, wypełniając je muzyką.

Zdecydowałam, że jej nienawidzę i nie wiedziałam dlaczego. Nie wiedziałam, kim ona jest ani co się dzieje. Po prostu wiedziałam, że ma coś wyjątkowego, czego ja nie miałam i nigdy nie będę, a to było do bani. Nie była to miła myśl, co było niezwykłe, ponieważ zwykle byłam miłą osobą, ale tak było.

Oderwała się od niego i podeszła do niego, owijając rękę wokół jego talii i popychając go do przodu.

Spojrzał na nią i zobaczyłam jego profil w jasnych światłach parkingu recepcji Betty, a kiedy to zrobiłam, wstrzymałam oddech.

Jeśli był taki przystojny z profilu, tak przystojny, że zapierał dech w piersiach; byłby rewelacyjny.

Wtedy zdecydowałam, że naprawdę jej nienawidzę.

Zbliżyli się do drzwi, a on poruszył się nagle i szybko. Unosząc się przed nim, owinęła nogi wokół jego bioder, ramiona wokół jego ramion i pochyliła głowę, by na niego spojrzeć. Ale wydawał się zaglądać do pokoju, jakby spodziewał się zobaczyć coś lub kogoś, coś lub kogoś ważnego, coś lub kogoś, zobaczenia kogo nie mógł się doczekać. Ale zanim znalazł to coś lub kogoś, zacisnęła dłoń na jego włosach, przechylając jego plecy, jej usta opadły na jego i weszli do pokoju.

Zamknął drzwi obutą stopą.

Tak, rewelacyjny. Jeśli mógł ją tak podnieść i nieść gdziekolwiek, był poza sensacją.

„Podoba się basen?”

Podskoczyłam, odepchnęłam się nogą, przekręcając głowę i zobaczyłam faceta z recepcji, który zameldował Cholerną Szczęściarę, której nienawidziłam. Stał z boku basenu i patrzył na mnie. Byłam tak pochłonięta Przystojnym Harleyowcem i Cholerną Szczęściarą, że nie usłyszałam, jak podszedł.

„Przepraszam?” - zapytałam.

„Basen” - odpowiedział - „Podoba się?”

„Um…” - wymamrotałam, patrząc na niego - „Tak.”

„Jest podgrzewany” - poinformował mnie.

„Um…” - wymamrotałam ponownie - „Zauważyłam.”

„Betty i ja zrobiliśmy to w zeszłym roku. Jedno z nas czyści go codziennie. Najlepszy basen w hrabstwie.”

Nie mogłem się nie zgodzić. To był fantastyczny basen, czysty, podgrzewany i wszystko.

Dlatego powiedziałam - „To naprawdę miłe”.

Zakołysał się na piętach i spojrzał na basen, zanim spojrzał na mnie.

„Dzięki. Ned” - powiedział.

„Uh, mam na imię Lauren” – odpowiedziałam, a on się roześmiał.

„Nie, śliczna pani, nazywam się Ned.” - Wskazał na siebie kciukiem. - „Jestem Ned”.

„Och” - odpowiedziałam, czując się jak idiotka - „Hej, Ned”.

„Hej tobie też Lauren” - Uśmiechnął - „Betty mówi, że zostajesz na chwilę”

„Tak” - powiedziałam mu, myśląc, że wydaje się wystarczająco przyjazny, ale nie wiem, co powiedzieć, bo, no cóż, nie znałam go, a każda dziewczyna w basenie na parkingu hotelu na skraju Tu-i-Teraz powinna być mądra i nie opowiadać ich historii, obecnej lub przeszłej, przypadkowemu człowiekowi, który się do nich podkradł.

W rzeczywistości takie dziewczyny powinny wyjść z basenu, wejść do swojego pokoju i zamknąć zaklęte drzwi na klucz.

„To wspaniale.” - Ned wciąż się uśmiechał - „Nie mamy wielu gości na dłużej. Weekendy. Jedna noc. Tak. Długo. Nie.”

„Och” - odpowiedziałam, wracając wzrokiem do długiego budynku hotelowego, a konkretnie do mojego pokoju, w którym pomyślałam, że powinnam być tam w tej chwili.

„To Neeta” - powiedział Ned, a ja spojrzałam na niego.

„Neeta?” - zapytałam.

Ned skinął głową - „Neeta i Jackson” - potrząsnął głową - „złe wieści.”

Mój wzrok przesunął się w kierunku hotelu. Źle zinterpretował, gdzie patrzę. Myślał, że patrzę na pokój Przystojnego Harleyowca i Cholernej Szczęściary.

Nie poinformowałam go o jego pomyłce. Zamiast tego zapytałam cicho - „Złe wieści?”

„Tak” - odpowiedział Ned - „Wpada do miasta i strzela!”

Moje oczy powędrowały na niego, by zobaczyć, że podniósł ręce do boków i cofnął się o krok - „Przygotowujemy się”

„Przygotowujecie się na co?” - zapytałam.

Opuścił ręce - „Na wszystko, co Neeta ma w rękawie.”

„Czy to…” - zatrzymałam się i wskazałam głową w kierunku Harleya i kabrioletu - „Neeta z tym mężczyzną?”

„Tak, Jackson. Jest wspaniałym, dobrym człowiekiem, mądrym, solidnym, solą ziemi. Jednak traci rozum wokół Neety. Z drugiej strony niewielu mężczyzn by tego nie chciało, ale domyślam się, że wiesz o tym wszystko.”

Moje oczy powędrowały z powrotem do Harleya, gdy stąpałam w wodzie, a Ned mówił, ale spojrzałam na Neda, kiedy usłyszałam jego komentarz.

„Wiem?”

Jego uśmiech powrócił i tym razem był większy, jaśniejszy, zmieniając całą jego twarz, sprawiając, że pomyślałam, że może być po prostu przyjaznym hotelarzem w miasteczku motocyklowym w Górach Skalistych, tak jak się wydawało.

„Jasne, że tak. Nie oszukasz mnie, śliczna pani.”

Miał rację. Nie oszukiwałam go głównie dlatego, że nie miałam pojęcia, o czym mówi.

„Jednak domyślam się…” - ciągnął, a jego oczy skierowały się w stronę Harleya – „…że byłabyś warta wszelkich kłopotów, jakie mogłabyś sprawić.”

„Jestem dobrym w ocenianiu ludzi” - poinformował mnie zamiast tłumaczyć się.

„Tak?” - zapytałam, bo nie wiedziałam, co jeszcze powiedzieć.

„Tak” - odpowiedział cicho, podszedł bliżej krawędzi basenu i przykucnął. Wciąż stąpałam w wodzie i gapiłam się na niego - „Widzisz” - kontynuował, wciąż cicho - „…wszelkie kłopoty, które możesz spowodować, zgaduję, że będą kłopotami, których nie chcesz spowodować.”

„Nigdy nie sprawiałam kłopotów” - powiedziałam mu.

To była prawda. Nie sprawiałam. Byłam dobrą dziewczyną. Zawsze byłam dobrą dziewczyną. Zawsze podejmowałam właściwe decyzje i robiłam właściwe rzeczy. Mogłam wybrać niewłaściwego męża i niewłaściwych przyjaciół, ale to oni byli palantami w tych scenariuszach, nie ja. Byłam miła. Byłam troskliwa. Byłam taktowna. Uważałam na sąsiadów. Wstałam, gdy starsze panie potrzebowały miejsca w poczekalni. Pozwalałam ludziom, którzy mieli dwie lub trzy rzeczy, wchodzić przede mną do kasy w sklepach spożywczych, jeśli miałam pełen wózek z jedzeniem. Zachowałam tajemnice. Zagryzałam usta, kiedy ludzie, których znałam, robili głupie rzeczy, o których wiedziałam, że będą żałować, a potem gryzłam się, kiedy te głupie rzeczy ugryzły ich w tyłek, a oni przyszli do mnie i narzekali na to.

Nie nosiłam minispódniczek, ani tych z postrzępionymi brzegami, ani żadnych innych. Gdybym to zrobiła, nie nosiłabym ich do sandałów na wysokim obcasie. Może klapki lub buty na płaskim obcasie, ale nie na wysokich obcasach. Nie całowałam chłopaków z recepcji o imieniu Ned, nawet gdybym ich znała. Nie jeździłam kabrioletem. Nie wybiegłam przez drzwi i nie rzuciłam się w ramiona mężczyzny.

I nigdy nie śmiałam się tak głośno, że wypełniałam powietrze muzyką.

„Betty jest inna ode mnie” - Ned wtrącił się w moje myśli, a ja skupiłam się na nim.

„Jest?” - zapytałam, myśląc, że mogłam coś przeoczyć.

„Ja oceniam ludzi, ona widzi znaki.”

„Znaki?” - powtórzyłam głupio.

Uśmiechnął się ponownie podczas prostowania, to był jego wielki uśmiech. Miał wszystkie zęby, jeden był krzywy, ale wszystkie były czyste i białe, a reszta prosta. Jego włosy były trochę cienkie, jasnobrązowe. Nie był wysoki, nie był też niski. Chudy i prosty. I zaczynałam wierzyć, że to naprawdę miły facet, a nie przerażający nocny recepcjonista w hotelu w Tu-i-Teraz.

„Znaki” - kiwnął głową, po czym spojrzał w kierunku hotelu, zanim odwrócił się do mnie, gdy poruszałam rękami w wodzie, by zabrać mnie z powrotem na bok, żebym mogła przestać stąpać. Wyciągnęłam rękę i trzymałam się krawędzi, gdy szedł dalej - „Powiedziała mi, że jak cię poznała, po prostu wiedziała.”

„Co wiedziała?”

„Ma się wydarzyć coś wielkiego.”

Mrugnęłam i nie chodziło mi o to, żeby usunąć wodę z oczu.

„Coś wielkiego?”

„Tak.”

„Dla mnie?”

„Dla ciebie, przez ciebie, z twojego powodu, cokolwiek. Ale cokolwiek to jest, będzie duże i dobre.”

Nie wiedziałam, co z tym zrobić, głównie dlatego, że było to trochę szalone.

„Ona tak powiedziała?”

Skinął głową i skrzyżował ręce na piersi, ponownie kołysząc się na piętach.

„Tak. A nigdy się nie myli. Jesteśmy małżeństwem od dwudziestu pięciu lat, a ma takie przeczucia i, powtarzam, nigdy się nie myli. Moja Betty ma zawsze rację. Zawsze.”

Nie wiedziałam, co na to odpowiedzieć, więc milczałam.

„Tak czy siak!” - wykrzyknął głośno - „Najlepiej zostawić cię do pływania. Potrzebujesz czegokolwiek, wiesz gdzie mnie znaleźć. Uderzam w kimono około północy, ale wystarczy zadzwonić na dzwonek przed drzwiami wejściowymi, a to mnie obudzi. Tak?”

Skinęłam głową.

„Wszystko, czego potrzebujesz, ładna pani, to mam na myśli” - powiedział i brzmiało to tak, jakby miał to na myśli.

„Dobrze” - odpowiedziałam.

„Cieszę się, że jesteś z nami, Lauren.”

„Dzięki, Ned.”

Uniósł rękę by pomachać i powędrował z powrotem do recepcji-/-domu.

Spojrzałam na Harleya i wsłuchałem się w ciszę Carnal.

Potem wymusiłem jeszcze dziesięć basenów (z trzema okresami odpoczynku), wyszłam z basenu, wytarłam się ręcznikiem, złapałam swoje rzeczy i pobiegłam do swojego pokoju.

 

---

[1] Po polsku - Obgryziona Kość

[2] Po polsku - Cielesny