13 - Drań

 

Rozdział 13

Drań

 

„Co? Całkiem ocipiałeś? Powiedziałam siedem pięćdziesiąt” – powiedziała Twyla do klienta.

Twyla była jedną z naszych dwóch nowych kelnerek. Miała pięćdziesiąt trzy lata, ciało pitbulla, krótkie, siwiejące, bardzo kręcone włosy w kolorze soli i pieprzu, które były przycięte na kobiecą czuprynkę i sprawiała, że Krystal wyglądała, jakby miała usposobienie szczęśliwej wróżki.

Słyszałam ją. Do diabła, wszyscy ją słyszeli, a moje oczy powędrowały do Bubby za barem. Zagryzał wargę, a będąc Bubbą, starał się nie śmiać głośno. Gdyby to była Krystal, robiłaby to samo, ale tylko po to, by powstrzymać się przed wystrzeleniem tyłka Twyli.

„Dałem ci osiem dolarów” - odparł twardziel ubrany w skórę, klient z Harleya.

Oczy Twyli zwęziły się i pochyliła się w jego stronę, więc pochylała się nad nim, skoro siedział na krześle - „Mówisz mi, że dajesz mi pięćdziesiąt centów napiwku?”

Wiercił się na tym krześle - „Cóż, tak.”

Jej donośny głos stał się głośniejszy - „Myślisz, że za pięćdziesiąt centów rozwaliłam mój garb, by ci podać drinki?”

„Nie, myślę, że dam ci dolara, a potem przenoszę mój tyłek do stołu, który obsługuje ta druga. Ta, która ma świetny tyłek i uśmiecha się, kiedy wyciąga pieprzone piwo” – odkrzyknął facet z Harleya, przestając się wiercić i wskazując na mnie kciukiem.

„Uch… cudowna” - Bubba szepnął do mnie, gdy stałam przed nim przy barze - „Myślę, że to twoja wskazówka.”

Westchnęłam.

Byłam w domu w Carnal od dwóch tygodni. Po rozmowie z Tate’m zostałam w Indianie przez kolejne trzy dni, zanim tata wrócił do domu, a pielęgniarka odwiedzała go rano i wieczorem.

Teraz wróciłam do hotelu z Nedem i Betty. Wracając do moich sesji treningowych i innych zajęć, które robiłam, a mianowicie biwakowania przy basenie lub latte w La-La Land. I z powrotem u Bubby.

Amber, jedna z naszych nowych kelnerek, miała dwadzieścia dwa lata, metr osiemdziesiąt wzrostu, mnóstwo falujących blond włosów i szykowała się na biker baby. Zwierzyła mi się, że oszczędza na pracę z cyckami. To i jej skąpa garderoba w obliczu szalonego seryjnego mordercy, który celował w skąpo odziane kelnerki, to był mój dowód na to, że Amber była biker baby, ale może niezbyt mądrą.

Twyla, nasza druga nowa kelnerka, była byłą Marines i była antytezą Amber, Wendy, mnie i większości kobiet, które znałam.

Często pracowałam na dziennych zmianach, biorąc pod uwagę, że Twyla pracowała w ten sposób, a Bubba i Krystal mieli nadzieję, że ją doszlifuję.

Jak dotąd to nie działało.

Spojrzałam na Bubbę i z wahaniem skierowałam się w stronę stołu Twyli.

„Hej Twyla!” - zawołałam, gdy się zbliżyłam, odwróciła się do mnie, a jej grymas był tak wściekły, że zajęło dużo czasu, by nie zatrzymać się i zacząć biec do tyłu.

„Powiesz mi, że moje napiwki będą większe, jeśli się do nich uśmiechnę i zawołam po imieniu?” - warknęła.

Nie, nie zamierzałam tego zrobić. Próbowałam tego sto dwanaście razy i nie dotarło do niej.

Właściwie nie wiedziałam, co zamierzam zrobić, z wyjątkiem próby powstrzymania jej wyzwania motocyklisty na siłowanie się na rękę, kiedy zwycięzca dostaje pięćdziesiąt dolarów - taktykę, którą Twyla zastosowała więcej niż jeden raz. Domyślałam się, że to dlatego, że zwykle odchodziła z pięćdziesięcioma dolarami, a motocyklista wychodził, bo kobieta pokonywała go w siłowaniu się na rękę. Mimo to oznaczało to, że nie musiała już ich obsługiwać i miała pięćdziesiąt dolarów, co znaczyło, że nie było to głupie. Z drugiej strony nie wracali, co było złe dla biznesu.

„Um…” - odpowiedziałam.

„Powszechna przyzwoitość głosi, by dać dwadzieścia procent” - ciągnęła - „Pięćdziesiąt centów za siedem pięćdziesiąt to nie dwadzieścia procent” - Jej oczy przeniosły się na motocyklistę - „Dolar pięćdziesiąt to dwadzieścia procent.”

Oczy motocyklisty skierowały się na mnie - „Możesz obsługiwać nasz stolik?”

Plecy Twyli wyprostowały się tak szybko, że wyglądało, jakby został w nie wciśnięty stalowy pręt.

„Masz problem ze sposobem, w jaki obsługuję stoliki?” - zapytała głośno motocyklistę.

„No, tak” – odpowiedział.

„Jaki masz problem?” - zażądała wiedzieć.

„Kobieto…” - odpowiedział - „…plujesz mi w twarz. Ona nie pluje w twarz mężczyzny. Podaje drinka, bierze napiwek i odchodzi, a to dodatkowy bonus, bo to cholernie dobry widok.”

Mimo że to wszystko działo się przede mną, automatycznie odwróciłam głowę, gdy drzwi się otworzyły. To było to, co robiłam na wypadek, gdyby ktoś, kogo znałam, wchodził do środka. Lubiłam ich witać i im też się to podobało.

W tym przypadku ostrzegałabym ich.

Zamiast tego, kiedy zobaczyłam, kto wszedł, zamarłam.

To był Tate, ubrany w obcisłą koszulkę w kolorze wina, pasek, dżinsy i buty. Jego włosy były jeszcze dłuższe i nadal miał brodę.

Wyglądał pięknie.

Zajmowałam się SMS-ami od ponad trzech tygodni. Przez ten sam okres każdego wieczoru otrzymywałam telefony z życzeniami słodkich snów. Dostałam jeden zeszłej nocy i nie powiedział mi, że jedzie do domu. Byłam zaskoczona jego widokiem.

Zaskoczona i zachwycona.

Tak ekstatycznie zachwycona, że nawet nie pomyślałam. Po prostu się przeniosłam.

Rzuciłam się przez bar, biegnąc szybko, z oczami utkwionymi w niego. Wchodził do baru, ale kiedy zobaczył, że biegnę, zatrzymał się i, na szczęście, usztywnił, bo rzuciłam się na niego. Ramiona owinęłam wokół jego ramion, podskoczyłam, gdy wrócił do wyprostu po uderzeniu, a moje nogi objęły jego biodra. Poczułam, jak jego ręce poruszają się, by trzymać mnie za tyłek.

Wcisnęłam twarz w jego szyję i trzymałam się mocno wszystkimi czterema kończynami.

„Jesteś w domu” - szepnęłam.

„Tak, mała” - odszepnął.

Uniosłam głowę i uśmiechnęłam się do niego.

Jego oczy dotknęły moich na chwilę, zanim opadły na moje usta. Potem jedna z jego rąk opuściła moje pośladki, wspięła się na plecy i we włosy. Pochylił moją głowę i pocałował mnie obłędnym pocałunkiem Tate’a, obejmującym całe ciało, który przeszył mnie w dobry sposób.

Usłyszałam wilcze nawoływania i gwizdy mniej więcej dwie sekundy po tym, jak Tate wypuścił moje usta i zaczął iść przez bar, trzymając mnie przy sobie.

Obrócił głowę w stronę baru, gdy doszliśmy do jego boku.

„Laurie ma przerwę” - powiedział do uśmiechniętego Bubby.

„Zgadłem” - odparł Bubba, gdy wilcze nawoływania i gwizdy osiągnęły zenit i towarzyszyły im bardzo sprośne słowa zachęty.

„Zapłaciłbym za to pięćset procent napiwku” - usłyszałam krzyki motocyklowego wroga Twyli.

Tate i ja go zignorowaliśmy. Tate był zajęty niesieniem mnie korytarzem. Ja byłam zajęta całowaniem jego szyi i szorstką brodą na moim policzku. Jedna z jego rąk opuściła mnie, gdy otworzył drzwi, a ja podniosłam głowę, by włączyć światło, kiedy weszliśmy. Drzwi zamknęły się za nami, gdy zauważyłam, że Tate przechylił głowę do tyłu, a potem moje usta znalazły jego. Przeciągnęliśmy to przez całe biuro, a moje nogi automatycznie przyjęły pozycję siedzącą okrakiem na nim, kiedy usiadł na starej, zniszczonej kanapie, która znajdowała się ukośnie pośrodku dużego biura, a moje usta nie opuściły jego ani na trochę.

Całowaliśmy się przez chwilę, zatrzymując się tylko wtedy, gdy Tate pociągnął za sznurek mojego fartucha i rozdzieliliśmy się, kiedy wyciągnął go spomiędzy nas, a potem wróciliśmy do tego. W końcu, kiedy jego dłonie wędrowały po mojej skórze pod moją koszulką z tyłu, a moje ręce były w jego włosach, jego usta oderwały się od moich, a jego usta i broda powędrowały w dół mojej szczęki do szyi, gdy zadrżałam.

„Teraz to jest przywitanie w domu” - warknął mi do ucha, a ja znów zadrżałam, uśmiechając się przy jego włosach - „Dużo lepsze niż ostatnim razem, mała.”

To nie sprawiło, że zadrżałam. Podniosłam głowę i zmrużyłam oczy, kiedy jego głowa odchyliła się do tyłu.

„Ile razy rzucisz mi to w twarz?” – zapytałam, kiedy nasze oczy się spotkały.

Uśmiechnął lekko - „Przez prawie dwa tygodnie żywiłaś do mnie urazę, a ja tylko powiedziałem coś głupiego, więc myślę, że przynajmniej przez miesiąc będę rzucał ci to w twarz, ponieważ to, jak to spieprzyłeś, coś znaczyło.”

Położyłam ręce na jego ramionach i przechyliłam głowę na bok - „A jak długo zamierzasz rzucać mi zachowanie urazy w twarz?”

„Dopóki nie zrozumiem, że rozumiesz, że to było głupie i nie zrobisz tego ponownie.”

Przycisnęłam się do jego ramion i odchyliłam się do tyłu - „Czy chciałbyś, żebym wystąpiła w zupełnie innym rodzaju powitania w domu? Takim, w którym część „powitanie” nie występuje?”

Jego uśmieszek zmienił się w uśmiech, jego dłonie rozpłaszczyły się na moich plecach i wywarły nacisk, przybliżając mnie.

„Nie, mała” - mruknął, wyciągając jedną rękę z mojej koszulki, by wsunąć się we włosy i zbliżyć moją twarz do jego - „Najbardziej lubię część powitalną”.

„W takim razie może odpuścisz te rzeczy, żebyśmy mogli iść dalej” - zasugerowałam, ale nie miałam na myśli sugestii. Miałam na myśli to jako delikatnie sformułowane ostrzeżenie.

Znów się uśmiechnął, kiedy jego twarz zniknęła w mojej szyi. – „Odpuszczę…” - zgodził się - „…skoro Deke powiedział mi, że trzymasz się z dala od kłopotów.”

Szkoda, że wspomniał o Deke’u.

Deke był czymś w rodzaju nowego dodatku do mojego życia, tym „czymś” było to, że niewiele o nim wiedziałam, niewiele z nim rozmawiałam, rzadko do mnie mówił, ale był w pobliżu.

Deke był człowiekiem górą. Dwa metry wysokości i duży. Sprawiał, że Bubba wyglądał jak garbaty, ponieważ Deke nie miał brzucha; Deke był solidny od stóp do głów, solidny jak twardy. Deke był także przyjacielem Tate’a. Deke też spotkał mnie na lotnisku, chociaż umówiłam się z Wendy, że mnie spotka. Kiedy wyszłam z terminalu, Deke podszedł prosto do mnie i wiedziałam, że jest z moich nowych ludzi, jak tylko na niego popatrzyłam (wskazówką były buty motocyklowe i skórzana kamizelka z naszywkami, ale dżinsy, czarna koszulka i mnogość tatuaży pomogła).

Jego orzechowe oczy w jego dużej, blond głowie z kucykiem spojrzały prosto w moje, gdy spojrzałam na niego z otwartymi ustami i zapytał - „Ty pani Tate’a?”

Skinęłam głową.

„Ja Deke. Tate i ja jesteśmy blisko. Jestem twoją podwózką.” – poinformował mnie, po czym wziął mnie za ramię i poprowadził do karuzeli bagażowej. Potem, kiedy poszłam po moją torbę, odepchnął mnie na bok, podniósł moją torbę, ponownie chwycił mnie za ramię i zaprowadził do brudnego pickupa, gdzie wrzucił moją torbę na tył i wepchnął do kabiny. Potem pojechaliśmy do Carnal.

Deke nie był zbytnim gadułą, a ponieważ ja miałam maraton pisania do wszystkich w dwóch stanach, informując ich o tym, że jestem w domu (a także pisałam do Tate’a, upewniając się, że rzeczywiście jest „blisko” z człowiekiem górą o imieniu Deke), więc byłam zajęta. Następnego wieczoru, mojego pierwszego wieczoru w barze, Deke tam był. Był tam również w chwili, gdy Wood wszedł patrząc na mnie (ja też patrzyłam na niego i byłam prawie pewna, że miałam szerokie i trochę spanikowane oczy). Deke również położył rękę na klatce piersiowej Wooda i wypchnął go z powrotem za drzwi.

To był ostatni raz, kiedy widziałam Wooda, ale nie ostatni raz widziałam Deke’a. Był stałym bywalcem, kiedy byłam w nocy i był stałym bywalcem, gdy przez resztę Carnal wykonywałam normalne godziny pracy w ciągu dnia. Był nie tylko moją podwózką z lotniska, ale także moją podwózką do domu. Dowiedziałam się o tym, kiedy wyszłam z baru tamtej pierwszej nocy i zobaczyłam Deke’a opartego o swój motor tuż za frontowymi drzwiami. W chwili, gdy wyszłam, podszedł do mnie, złapał mnie za ramię i poprowadził do swojego motoru, gdzie po prostu rozkazał „właź”.

Wsiadłam. Mogłabym zamienić kilka słów Twardzielem Tate’m, ale nie było mowy, żebym zmierzyła się z Przepotężnym Deke’m. Innymi słowy, Deke był stałym bywalcem, kiedy Wood nie pracował, a także Deke był moim ochroniarzem.

Moje ręce zsunęły się na klatkę piersiową Tate’a i spróbowałam odepchnąć. Dłoń Tate’a w mojej koszulce stała się ramieniem ciasno owiniętym wokół moich pleców.

Zrezygnowałam z naciskania i stwierdziłam - „Porozmawiajmy o Deke’u”.

„Asie…”

„To było niepotrzebne” – oświadczyłam i patrzyłam, jak łagodne rozbawienie znika z jego twarzy, gdy staje się śmiertelnie poważny.

„W porządku, mała, dam ci coś. A- porozmawiasz z Woodem po tym, jak ja porozmawiam z Woodem, a nie wcześniej. I B- jak mnie tutaj nie ma, jesteś bezpieczna i robię, co muszę, aby tak zostało. Ściągam przysługi od przyjaciół i trzymam cię z dala od ścieżki Wooda.”

„Prawdopodobnie będzie to dla mnie niewygodne, ale w końcu będę musiała porozmawiać z Woodem, aby wszystko wyjaśnić.”

„On nie potrzebuje wyjaśnień.”

„Tate …”

„Albo powinienem powiedzieć, że jedyne, które dostanie, będzie pochodzić ode mnie.”

„Tate!”

„Mała.”

„To niegrzeczne, …” - zawahałam się, niepewna, jakiego słowa użyć, po czym zdecydowałam się na - „…być z kimś, a następnego dnia być z kimś innym, nie wyjaśniając temu pierwszemu komuś, co się stało. Jestem mu to winna.”

Ramię Tate’a zacisnęło się wokół moich pleców, a jego dłoń obejmująca moją głowę jeszcze bardziej przybliżyła moją twarz.

„Nie rozumiesz tego, ponieważ nie znasz Wooda. Znam Wooda. Zaufaj mi, gdybyś znała Wooda, zrozumiałabyś to i wiedziałabyś, że nie jesteś mu nic winna. Wyjaśnię ci później o Woodzie. Nie zrobię tego, kiedy jesteś okrakiem na mnie, masz pieprzoną przerwę, a ja właśnie wróciłem do domu.”

Wgapiałam się na niego, a on wytrzymał moje spojrzenie.

Potem westchnął, zanim wymamrotał - „Po tygodniach nieobecności przynajmniej włożyłaś mi język do gardła, a twoje nogi owinęły się wokół mnie, zanim pokazałaś mi ostrą krawędź tego języka.”

Chociaż było więcej niż kilka rzeczy, które musieliśmy omówić, to dopiero co wrócił do domu, byliśmy rozdzieleni od tygodni i od początku z nim byłam w większości sprytna, a częściowo głupia. Powiedział mi, że „właśnie wrócił do domu”, co oznaczało, że znowu przyszedł prosto do mnie. Postanowiłam, że prawdopodobnie powinnam przestać być złośnicą i zdecydowanie powinnam przestać być głupia.

„Porozmawiamy później” – powiedziałam cicho.

„Tak” – odpowiedział miękko, jego ręka opuściła moje włosy i uniosłam się trochę, ale trzymałam ręce płasko na jego klatce piersiowej - „Muszę wrócić do domu, opróżnić pickupa. Wrócę po ciebie, kiedy skończysz. Zjemy kolację u mnie.”

Poczułam kolejny dreszcz, tym wewnętrzny, na myśl o zjedzeniu kolacji u niego. Nie miałam pojęcia, gdzie mieszkał, ale chciałam to zobaczyć. Chciałam też zjeść z nim kolację. Nigdy nie jedliśmy kolacji tylko we dwoje. To byłoby miłe.

„Dobrze” - zgodziłam się.

„Najpierw wpadniemy do hotelu” - powiedział mi.

„Dlaczego?”

Jego brwi złączyły się - „Wziąć twoje gówno.”

„Moje gówno?”

„Tak.”

„Co za gówno?”

„Zależnie od tego, czego potrzebujesz.”

Patrzyłam na niego.

„Mała, twoje gówno. Spędzasz u mnie noc.”

„Och” - odetchnęłam i wewnętrzny dreszcz przeszedł na zewnątrz.

„Dobrze” - dokończyłam.

Oczy Tate’a wędrowały po mojej twarzy, a potem zauważył - „Wydaje mi się, że zostało ci około pięciu minut przerwy.”

„Tak?”

Uniósł się, jego głowa była pochylona lekko na bok, a jego usta zbliżyły się do moich.

„Co zamierzasz z tym zrobić?” - wymamrotał, jego oczy wpatrywały się we mnie, a jego słowa były wyzwaniem.

Zsunęłam dłonie w górę jego klatki piersiowej, aby owinąć je wokół jego szyi, moja głowa była pochylona w kierunku przeciwnym do jego i, jak każdy dobry pracownik, mądrze wykorzystałam swoje pięć minut ze swoim szefem.

*****

Siedziałam z tyłu motocykla Tate’a, owinęłam ramiona wokół niego, brodę trzymałam na jego ramieniu, a wiatr smagał mi włosy.

To było po mojej zmianie, po tym, jak wpadliśmy do hotelu po moje „gówno”, po tym, jak pomachałam do Neda i Betty. Kierowaliśmy się w góry, otaczały nas sosny i osiki i jechaliśmy do domu Tate’a.

Po tym, jak wyszedł z baru, spędziłam resztę swojej zmiany, kontemplując moje działania od momentu przybycia Tate’a. Zastanawiałam się, czy na tak wczesnym etapie naszego związku, powinnam była biegać przez bar przed naszymi klientami (oraz Bubbą i Twylą), rzucać się w jego ramiona i obmacywać się z nim. To wiele mówiło, może więcej, niż chciałam powiedzieć. To prawda, że Tate wydawał się to doceniać, ale zastanawiałam się, czy powinnam była rozegrać to spokojniej. Bieganie przez bar i rzucanie się na swojego nowego chłopaka, jakby właśnie wrócił z wojny, a nie po kilku tygodniach separacji, nie było spokojne.

Zastanawiałam się też, jak Tate wydobył to ze mnie. Tę chęć rzucenia się na niego przed publicznością i umiejętność zrobienia tego bez zastanowienia oraz dlaczego po kilku minutach, jak to ujął Tate, pokazałam mu ostrą krawędź mojego języka. To też Tate wyciągnął ze mnie.

Zdecydowałam, że tak było, bo był inny niż jakikolwiek mężczyzna, którego spotkałam.

Brad prawie cały czas stawiał na swoim, ale nie robił tego tak, jak Tate. Brad kontrolował moje emocje. Ostatnio zdałam sobie sprawę, że podstępnie zasiał to ziarno, że jestem gorsza od niego i miałam szczęście, że go mam, i z jakiegoś głupiego powodu żywiłam to ziarno. Brad robił to, co chciał, kiedy chciał, a ja ustawiłam się pod linijkę, ponieważ bałam się go stracić lub nie dorównać fałszywej glorii, o której myślałam, że jest nim.

Tate też robił wszystko, co chciał, i oczekiwał, że cię w to wpasuję lub to dam. To było denerwujące. Całkowicie byłam za tym, żeby Tate był macho, twardzielem, motocyklistą, łowcą nagród, ponieważ wszystko to było niezwykle atrakcyjne, ale spędziłam ponad dziesięć lat, będąc pod kontrolą mężczyzny. Nie szukałam czegoś takiego ponownie, bez względu na formę, w jakiej się pojawiało. Prawdę powiedziawszy, jak zauważyła Caroline, Brad myślał, że jest tym wszystkim, a nie był, ale Tate był.

Żaden mężczyzna nie lubił wrednej, dokuczliwej, kłótliwej złośnicy i, jak sądzę, na pewno nie taki mężczyzna jak Tate. Gdybym tego też nie ostudziła, może bym go wyłączyła i straciła.

Byłam więc zagubiona, myśląc, że powinnam być zarówno trudniejsza do zdobycia, jak i łatwiejsza do pokonania. Musiałam się uporządkować, po prostu nie wiedziałam jak. Wiedziałam, że Tate był tym, kim był i to raczej się nie zmieni, a większość z tego lubiłam, więc nie chciałam robić nic, żeby to zepsuć.

Przestałam mielić to w głowie, kiedy Tate skręcił w długą alejkę. Ten podjazd biegł wzdłuż długiego domu, który został zbudowany na stoku, miał wzniesione piętro, parter był schowany we wzgórzu, a okna znajdowały się zaledwie pół metra do metra nad ziemią. Wpasowany był przytulnie na polanie wśród drzew. Kończył się garażem na dwa samochody i miał taras, który biegł przez całą długość frontu na pierwszym piętrze, ale wychodził na rodzaj balkonu na końcu.

Tate objechał bok i zaparkował motocykl. Zeskoczyłam, a on zarzucił nogę, zsiadając przede mną. Otworzył skórzaną torbę z boku motocykla, w której schował moje rzeczy, złapał moją małą torbę, złapał mnie za rękę i poprowadził do bocznych drzwi garażu. Puścił moją rękę, żeby otworzyć drzwi, a potem wziął ją ponownie i poprowadził przez garaż, gdzie jego zakurzony Explorer stał zaparkowany pośrodku dużej przestrzeni, do bocznych drzwi domu.

Pchnął drzwi i zaprowadził mnie do bawialni, która była tak duża, że można było tam zmieścić kanapę i telewizor. Było okno, przez które widziałam patio z tyłu, a wzgórze było tarasowe. Były tam polne kwiaty, kilka bylin, ale te zostały posadzone przypadkowo, najwyraźniej nie były pielęgnowane i wątpiłam, aby Tate je posadził (i zastanawiałam się, kto to zrobił). W przedpokoju były dwie duże wnęki z haczykami pełnymi rzeczy. Kurtki jeansowe, kurtki skórzane, skafandry płócienne odporne na warunki atmosferyczne. Na podłodze zobaczyłam, że Tate miał nie tylko jedną parę czarnych motocyklowych butów, ale około pięćdziesięciu. Były też zabłocone buty robocze, para zakurzonych kowbojskich butów wepchniętych w kąt i bałagan butów do biegania w różnych stanach nowości, od całkowicie zniszczonych i rozpadających się po markowe.

Tate nie dał mi zbyt wiele okazji, żeby się rozejrzeć i ciągnął mnie przez pokój. Zobaczyłam drzwi, które prowadziły na schody w dół, a jakieś metr dalej przeszliśmy przez inny otwór. Ten prowadził do holu. Gdy przechodziliśmy, po lewej stronie zobaczyłam pomieszczenie gospodarcze, które było pomieszczeniem gospodarczym kończącym wszystkie pomieszczenia gospodarcze. To było niesamowite. To było lepsze niż Brada i moje pomieszczenie gospodarcze w Horizon Summit, które uważałam za cholernie dobre pomieszczenie gospodarcze. Może nie podobał mi się mój dom, ale moje pomieszczenie gospodarcze było bombą. Tate miał tam obok siebie dużą pralkę i suszarkę. Naprzeciwko długi, głęboki kontuar. Haki na ścianach. Drzwi do dużej wbudowanej szafy. Zlewozmywak z głęboką misą.

Tate pociągnął mnie dalej korytarzem i przestrzeń otworzyła się na kuchnię, a dalej była jeszcze bardziej otwarta przestrzeń: jadalnia przechodząca z boku na salon. Puścił moją rękę, kiedy weszliśmy do dużej kuchni w kształcie litery U ze środkową wyspą i zatrzymałam się, ale on dalej wchodził do jadalni. Rozejrzałam się.

Potrzebował nowych urządzeń. Jego kuchenka, lodówka i front zmywarki były w kolorze migdałów i prawdopodobnie działały dobrze, ale nie były nowe. Szafki były świetne, z błyszczącego, pięknego, ciepłego, miodowego drewna, którego nie mogłam umieścić, a było ich mnóstwo. Zauważyłam, że blaty były poobijane i wymagały wymiany. Ale pośrodku była duża, szeroka, prostokątna wyspa, która była pokryta dobrze wykorzystanym blatem z bloku rzeźniczego i była fenomenalna.

Przestałam się rozglądać, kiedy usłyszałam miękkie „miau” i spojrzałam na Tate’a, aby zobaczyć, że przykucnął. Wyprostował się i odwrócił do mnie.

Zamarłam i zagapiłam się.

Tatum Jackson, eks-zawodowy piłkarz, eks-policjant, teraz barman/łowca nagród, wysoki, piękny i bardziej męski niż ktokolwiek, kogo spotkałam w życiu, stał na skraju kuchni trzymając kota.

I to nie byle jakiego kota i nie tylko go trzymał. On go utulał. Był biały z dużymi plamami tygrysiego imbiru. Jego włosy nie były długie ani krótkie, ale pomiędzy, a wyglądały na grube i miękkie. Nie był mały, ale nie duży, trochę drobny i, nie mówiąc inaczej, delikatny. Najbardziej uderzyły mnie oczy kota, które były tak samo rudawe jak jego tygrysie plamy i wręcz uderzające.

Tatum Jackson miał pięknego, filigranowego kota. Nie posiadał owczarka niemieckiego ani rottweilera. Miał filigranowego kota.

I przytulał go: dolna część ciała kota spoczywała na jego przedramieniu, ogon kota przesuwał się po jego bicepsie, przednie łapy kota okraczały nadgarstek Tate’a, a głowa kota spoczywała w dużej dłoni Tate’a. Mruczał głośno, ponieważ palce Tate’a drapały go i rozumiałam to, mruknęłam też na swój sposób, gdy palce Tate’a były w moich włosach.

Moje oczy przeniosły się z kota na Tate’a, gdy wrócił do kuchni, wciąż trzymając zwierzę.

„Masz kota?” - zapytałam.

„Tak” - odpowiedział, a ja przeszłam dalej, bo poszedł do lodówki i musiałam mu zejść z drogi.

Otworzył ją i zajrzał do środka - „Lubisz BSP?” - zapytał.

„Przepraszam?” - spytałam, wciąż rozważając fakt, że Tate miał kota.

Odwrócił się, żeby na mnie spojrzeć, kot z zadowoleniem mruczał w jego ramieniu, drzwi lodówki wciąż były otwarte.

„Bekon, sałata i pomidor” – powiedział.

Zebrałam się w garść i odpowiedziałam - „Tak”, a potem zebrałam się bardziej w garść i poprawiłam - „…bez S i P, i z keczupem…”. Zatrzymałam się, przypomniałam sobie coś i dokończyłam - „A chleb trzeba zapiec”.

Tate uśmiechnął się do mnie - „Więc mówisz, że lubisz kanapki z bekonem i keczupem.”

„Um… tak” - potwierdziłam.

„Dobrze” - mruknął, pochylił się, upuścił delikatnego kota, wyprostował się i sięgnął do lodówki. Kot nadal mruczał i zaczął owijać się wokół kostek Tate’a, gdy ten zamknął drzwi lodówki i podszedł do blatu przy kuchence. Rzuciłam torebkę na wierzch, oparłam biodro o wyspę i patrzyłam, jak kot podąża za Tate’m, trzymając się blisko, wciąż wijąc się i ocierając się o kostki. Był to oczywiście wyćwiczony taniec, ponieważ Tate poruszał się naturalnie, a kot unikał jego butów, ale pozostawał blisko.

„Jak ma na imię twój kot?” - zapytałam.

„Drań” - odpowiedział Tate, otwierając szufladę i wyciągając nóż.

Spojrzałam na Drania. Drań nie był Draniem. Wyglądał jak kocica.

„Wygląda jak kocica” - poinformowałam Tate’a.

„To dlatego, że jest kocicą” - poinformował mnie Tate, a moje oczy powędrowały na jego plecy.

„Nazwałeś kocicę Draniem?”

Zerknął na mnie przez ramię, wsuwając nóż przez plastik na bekonie.

„Tak” - odpowiedział.

Spojrzałam z powrotem na kotkę, która siedziała teraz u stóp Tate’a, przesuwając ogonem po kafelkach kuchennej podłogi i wpatrując się we mnie z inteligentną ciekawością w imbirowych oczach. Najwyraźniej właśnie zauważyła moje istnienie. Zdecydowanie kobieta. Jak Tate był w pobliżu i okazywał ci uwagę, wszystko inne na świecie przestało istnieć.

Kot i ja wpatrywaliśmy się w siebie i stwierdziłam, że nie jest Draniem. Wyglądała bardziej jak Wykwintna Księżniczka.

„Ona nie wygląda jak Drań…” - oświadczyłam - „…bardziej jak Wykwintna Księżniczka”.

Tate pochylił się i wyciągnął patelnię z szafki.

Odchylił głowę do tyłu i spojrzał na mnie - „Jak nazwiesz mojego kota Wykwintna Księżniczka, Asie, będziemy mieli problemy.”

Ojej. Wydawało się, że Tate związał się ze swoim kotem nawet bardziej niż się wydawało i było całkiem jasne, że traktował to poważnie.

„Okej” - szepnęłam.

Tate wyprostował się z patelnią w dłoni i poruszał ustami, kiedy to robił. Zauważyłam to i wiedziałam, że to on walczy z uśmiechem. Odwrócił się do kuchenki i postawił na niej patelnię. Przykucnęłam i gruchałam do Drania. Bez wahania podskoczyła do mojej wyciągniętej ręki, powąchała ją cicho i potarła o nią głową.

„Jest przyjazna” - zauważyłam.

„Tak” - zgodził się Tate.

„Skąd ją masz?” - zapytałam.

Tate szarpnął opakowanie bekonu i wrzucił całą zawartość na patelnię, nie rozdzielając pasków. Przygryzłam wargę, będąc świadkiem tych działań, i pomasowałam Drania, który wciąż ocierał się o mnie.

„Ktoś umieścił pudełko ze wszystkimi śmieciami Drania przy frontowych drzwiach Bubba’s. Kurwa wie czemu. Krystal wniosła to i miała zabrać do Schroniska. Jak dotarłem do baru, Drań wyrwała się z tego wielkiego pudła, podbiegła do mnie i włożyła pazury w moje dżinsy. Zostałem przypisany przez nią. Nic nie mogłem zrobić” - powiedział Tate do bekonu.

Mylił się. Było coś, co mógł zrobić. Mógł odłożyć Drania z powrotem do pudełka. Mógł pozwolić Krystal zabrać ją do Schroniska. Nie został przypisany. Nie można przypisywać sobie takiego człowieka jak Tate. Człowiek taki jak Tate przypisuje sobie kogo i co chce.

Coś w tej historii mnie uderzyło i naprawdę chciałam zignorować jedwabiste uczucie tego ciosu. Nie rozumiałam tego, ale podobało mi się i nie chciałam tego lubić, a nie zrozumiałam, dlaczego nie chciałam. To mówiło coś o nim, co było nieoczekiwane, a nawet zdumiewające. Ale świadomość tego dała mi ciepłe, słodkie uczucie.

A to ciepłe, słodkie uczucie przerażało mnie.

Aby oderwać myśli od tego uczucia, zgarnęłam Drania, robiąc to ostrożnie, na wypadek gdyby lubiła być kołysana tylko przez Tate’a. Natychmiast rozluźniła się w moich ramionach, a ja obróciłam ją plecami, trzymając ją blisko piersi, gdy drapałam ją i wędrowałam dalej po domu Tate’a.

Było w nim wiele szerokich okien z widokiem na drzewa otaczające jego dom. Miał sześcioosobowy stół w jadalni, który stał przy przesuwanych szklanych drzwiach, które prowadziły na taras i po bokach drzwi znajdowały się okna. Stół był owalny, z oparciami krzeseł w kształcie litery U i nieco poobijany. Przeniosłam się na prawo do ogromnego salonu. Miał szerokie przejście, ale od kuchni odgradzał ją kontuar z około czterema szafkami na podłodze, które można było zobaczyć z góry. Więcej zniszczonych mebli, kanapa, wygodne wyglądające fotele, telewizor, stolik kawowy, małe stoliki w końcach kanapy. Wszystko to wyglądało, jakby było tam od jakiegoś czasu lub było gdzieś indziej wcześniej.

Przyjrzałam się jego kanapie. Tate miał rację. To było gówno. Była poprzecierana do przedarcia i wymagała wymiany. Nie zastanawiałabyś się dwa razy, gdybyś rozlała na nią oranżadę winogronową. Mimo to nadal wyglądała wygodnie w przytulny sposób usiądź-i-zostań-na-chwilę.

Nie było dekoracji, świec, bibelotów, małych poduszek, obrazów na ścianach. Stół w jadalni był pokryty czymś, co wyglądało na pocztę. Niektóre koperty były otwarte, a ich zawartość leżała w nieładzie, inne nie, czasopisma, katalogi. Na kanapie leżał koc, częściowo zwinięty na siedzeniu, a z tyłu szeroko rozłożony. Ktoś odpoczywał pod nim i rzucił go tak, kiedy wstał i zostawił go tam.

Zauważyłam kilka ramek na ścianie, jedyne w pokoju, w obszarze schowanym za kuchnią, gdzie blaty wchodziły w ścianę, która z jednej strony mieściła lodówkę i dużą spiżarnię, a z drugiej był salon. Było ich trzy, wszystkie tej samej wielkości, ułożone jedna nad drugą.

Podeszłam do nich, zatrzymałam się i Drań i ja przyglądaliśmy się im (no, może Drań tego nie robiła – prawdopodobnie widziała je wcześniej i znowu głośno mruczała, więc nie sądziłam, że doświadcza wiele poza moim przytulaniem).

Kiedy zobaczyłam, co zawierają, przestałam się rozglądać i zaczęłam się gapić.

Na górnym było dwóch chłopców, prawdopodobnie piętnastolatków, stojących obok rowerów terenowych – między nimi stała młodsza, może dwunastoletnia, trzynastoletnia dziewczynka. Wszyscy się uśmiechali. Nie, chłopcy się uśmiechali, dziewczyna została przyłapana w połowie śmiechu.

Tate, Wood i Neeta.

Tate, Wood i Neeta.

Spojrzałam w dół do następnego i zobaczyłam trójkę dzieci, dwa motocykle terenowe i mężczyznę, którego nie znałam. Jego ramię owinęło się wokół ramion Tate’a i przypominał mężczyznę, którym był teraz Tate. Wysoki, przystojny, ale w inny sposób, mniej nerwowy, z bardziej otwartą twarzą, tak ciepłym uśmiechem, że czułam, jak dochodzi z obrazu. W następnej znów była trójka dzieciaków i rowery terenowe, ale młodszy Pop stał między chłopcami, z ramieniem owiniętym wokół klatki piersiowej Neety, trzymając ją plecami do siebie. Jego uśmiech również był otwarty i ciepły.

Szczęśliwe czasy.

Szczęśliwe czasy Tate’a z Woodem i Neetą.

O co tu chodziło?

Usłyszałam i poczułam zapach smażonego bekonu, i oszołomiona wróciłam do kuchni.

Przy kuchence leżał chleb, a toster został wyciągnięty. Tate był przy patelni. Drań i ja przyjrzeliśmy mu się.

„Na ścianie w twoim salonie są zdjęcia ciebie i Wooda” - stwierdziłam. Tate odwrócił się do mnie, jego wzrok powędrował w dół do Drania, do góry nogami w moich ramionach, jej stopy zwisały w powietrzu, moje palce drapały jej szyję, a ona wciąż mruczała, ale poza tym była nieruchoma w moich ramionach. Jego wzrok uniósł się i przykuł moje spojrzenie.

„Tak” - odpowiedział.

„Byłeś młody” - kontynuowałam.

„Tak” - powtórzył i odwrócił się z powrotem do kuchenki.

Widziałam, że na przeciwległym końcu wyspy były niskie stołki i podeszłam do jednego, wyciągnęłam go i usiadłam.

„Um… Kapitanie…” - zaczęłam - „…nie wspomniałeś…”

Znowu się do mnie odwrócił - „Wood o tym wspominał?”

Potrząsnęłam głową.

Wrócił do patelni i nic więcej nie powiedział.

„Tate …”

Westchnął i w tosterze wyskoczył tost. Sięgnął w górę, otworzył szafkę i opuścił talerz.

„Dorastaliśmy razem” - powiedział, robiąc to.

„Tak?” - spytałam, kiedy nie powiedział nic więcej.

Położył tosty na talerzu i włożył więcej chleba do tostera, mówiąc tylko - „Tak”.

„Czy byliście przyjaciółmi?” - zapytałam.

Spojrzał na mnie, a potem wrócił do patelni.

„Tak” - powtórzył.

„Nie jesteście teraz przyjaciółmi” - zauważyłam.

„Nie” - zgodził się.

„Neeta?” - zapytałam cicho ciekawa, dlaczego nie są teraz przyjaciółmi, a Tate zwrócił się do mnie całkowicie.

„Neeta, Bethany i Wood to dupki” - odpowiedział Tate.

„Może powinieneś wyjaśnić sprawę Wooda” - zasugerowałam z wahaniem, czując pewien niepokój, ponieważ nie był zbyt rozmowny.

Ponownie odwrócił się od patelni i spojrzał na mnie. Oboje pozostaliśmy tak przez chwilę, zanim się odezwał.

„Rozumiem, że jesteś ciekawa, mała” - powiedział cicho - „I rozumiem dlaczego. Ale właśnie wróciłem z drogi, ty cały dzień byłaś na nogach, gówno było intensywne i nigdy tego nie mieliśmy.” - Podniósł rękę, by wskazać, że „to” to my w jego domu, robiący normalne rzeczy, takie jak kolacja i wspólne spędzanie nocy - „Zróbmy to i nie spieprzmy tego. Porozmawiamy o Wood’zie później. Tak?”

Nie byłam pewna, czy rzeczywiście pytał o moją opinię, czy chciał, żebym zgodziła się, że nie powinniśmy teraz o tym rozmawiać, czy też mówił mi i oczekiwał, że się zgodzę, że nie powinniśmy teraz o tym rozmawiać.

Z jednej strony miał rację. Od chwili, gdy się poznaliśmy, była to wyboista droga i to nie tylko zwykła, przeciętna wyboista droga, ale zawierała gwałty, morderstwa i zawał serca rodzica.

Powinniśmy mieć „to”.

Z drugiej strony, właśnie wyszłam ze związku, w którym mój mąż mnie okłamywał, nie tylko w sprawie Hayley, ale podejrzewałam, że na długo przed Hayley kłamał o Tinie Blackstone, co sprawiło, że zaczęłam się zastanawiać, ile Hayley i Tina znaczyły dla Brada. Tate nie był otwarty, wydawało się, że czegoś strzeże, coś, co powiedział, że to spieprzy, a po tym, jak przeszłam przez to, przez co przeszłam z Bradem, nie powinnam znosić tego, że jest zamknięty. Powinnam domagać się otwartości.

Ale siedziałam w kuchni w domu Tate’a na wzgórzach, w domu, który był trochę bałaganem, ale mógł być bajeczny, przytulając i głaszcząc jego pięknego, delikatnego kota i wpatrując się w oczy, które były w najprzystojniejszej twarzy, jaką kiedykolwiek miałam. Widziałam twarz najbardziej ekscytującego mężczyzny, jakiego kiedykolwiek spotkałam. Pomyślałam, że wymaganie otwartości w tym momencie może sprawić, że coś zepsuję.

A naprawdę nie chciałam tego zrobić. Tak naprawdę.

Więc chociaż chciałam wiedzieć, miałam to dręczące, nieco niepokojące uczucie, że trochę, cokolwiek, musiałam wiedzieć, zepchnęłam to i zgodziłam się łagodnym - „Tak”.

Moja zgoda została nagrodzona uśmiechem i równie łagodnym - „Chodź tutaj, Laurie”.

Wstałam, pochyliłam się, postawiłam Drania na nogi i podeszłam do niego.

Wciąż trzymał w dłoni widelec do bekonu, ale kiedy się zbliżyłam, złapał mnie ramieniem owiniętym wokół mojej szyi i przyciągnął do siebie.

Odchyliłam głowę do tyłu i w chwili, gdy to zrobiłam, poczułam, jak jego usta muskają moje, co było jeszcze lepszą nagrodą.

Odsunął się odrobinę i szepnął - „Przynieś swój keczup”.

*****

„Tate”.

„Zostań na brzuchu, mała.”

„Proszę.”

To był jęk.

Nic nie mogłam na to poradzić. Byłam naga na brzuchu w jego dużym łóżku. Byłam w ten sposób przez jakiś czas. Tate był przy moim boku. Jego brodate usta leniwie przesuwały się po skórze moich pleców, a jego palce leniwie szeptały w mokrych fałdach między moimi nogami. Kiedy już myślałam, że nie zniosę więcej, znikały i ślizgały się po skórze mojego tyłka, co gorsza, bo to było miłe, cała skóra moich pleców od ramion do tyłu była uczulona przez to, co wydawało mi się latami jego delikatnej gry, ale chciałam, aby jego ręka wróciła między nogi.

Gdzie była teraz.

Uniosłam tyłek i powtórzyłam - „Tate”.

Jego kciuk dotknął mojej łechtaczki, czyste, błogie doznania przeszyły mnie, mój oddech słyszalnie przyspieszył, szarpnęłam biodrami i poczułam, jak jego ciało porusza się w górę.

„O tak właśnie, Laurie” - mruknął mi do ucha. Moja głowa była odwrócona od niego, mój policzek na poduszce, moje palce ściskały powłoczkę - „Podnieś swój tyłek i bardziej rozstaw dla mnie nogi”.

Zrobiłam, jak mi kazał. Myślałam, że zostanę nagrodzona, ale jego dotyk pozostał lekki jak piórko i doprowadzało mnie to do szału.

„Kochanie” - błagałam.

Wsunął we mnie jeden z palców i wstrzymałam oddech, ale nie posunął się zbyt daleko, zanim znów się wysunął. Kolejne drażnienie.

Skręciłam się - „Tate”.

„Nie ruszaj się” - rozkazał.

Nie ruszałam się, to mnie zabijało, myślałam, że eksploduję, ale nie ruszałam się.

Tate drażnił się, a potem jego kciuk znów pstryknął łechtaczką, a moje biodra znów szarpnęły.

„Kochanie” - wyszeptałam swoją prośbę, prawie pod koniec, ale nie ruszając się.

„To moja dobra dziewczyna” - warknął mi do ucha.

I tak było.

Jego grzeczna dziewczyna?

Dlaczego zawsze musiałam być dobrą dziewczyną?

Pieprzyć to.

Odwróciłam głowę, obróciłam się cała, wyrywając jego rękę i zaatakowałam.

Położyłam go na plecy, popchnęłam go na łóżko, przyłożyłam usta do jego szyi. Mój język smakował jego skórę, a drugą rękę owinęłam wokół jego twardego penisa, gdy poruszałam się okrakiem na nim. Wprowadziłam końcówkę do środka, a potem opadłam nabijając się. Kiedy byłam wypełniona Tate’m, górna część ciała mi podskoczyła, plecy wygięły się w łuk, a głowa odleciała do tyłu.

„Tak” - odetchnęłam opadając, a potem zaczęłam się ruszać, ujeżdżając go mocno.

Podniósł tors i jednym z ramion owinął się wokół mnie, drugą rękę wsunął mi we włosy, zacisnął pięść i zmusił mnie do opuszczenia głowy. Wciąż na nim jeździłam, kochałam każde pociągnięcie i upajałam się tym uczucie, więc nie zauważyłam, że się szeroko uśmiecha, zanim zmusił moje usta do swoich i pocałował mnie głęboko.

Byłam blisko, uderzając mocniej, szybciej i tracąc oddech. Pozwolił mi odsunąć usta, kiedy mój oddech zaczął się szarpać, ale nie wyjął pięści z moich włosów ani swoich ust z moich.

„Pieprz mnie, mała” - mruknął, gdy wysunął ramię zza mnie i jego ręka znalazła się między nami.

„M-hmmm” - wymamrotałam, niezdolna do wypowiadania się, całkowicie skupiona na czymś innym.

Poczułam, jak jego usta poruszają się pod moimi i nie przetrawiłam jego uśmiechu, ponieważ jego palec trafił w to miejsce. Moje biodra szarpnęły się i szłam szybciej, obie ręce wczepiałam w jego włosy, gdy oddychałam i jęknęłam w jego ustach.

„Chryste, Laurie, jesteś kurewsko wspaniała” - warknął i zaczęło się.

„Zaraz dojdę, kochanie” - szepnęłam.

„Czuję to” - mruknął - „Odpuść, Asie.”

Puściłam ocierając się, wyginając plecy, ale nie mogłam uciec przed jego pięścią we włosach, a on zmusił moje usta do swoich i pochłonął mój jęk.

W połowie orgazmu znalazłam się na plecach, a on walił we mnie, mocniej niż kiedykolwiek mogłam znieść podczas jazdy na nim i czułam go wspaniale.

Jego ręce za moimi kolanami poderwały je wysoko, a potem obróciły moje łydki, by wygiąć wokół jego pleców.

Zacisnęłam się i trzymałam wszystkimi kończynami, gdy jego ręka zsunęła się na moje biodra, uniosła je, a on pchnął mocniej i szybciej, jego pomruki wibrowały przy moich ustach.

„Pieprz mnie, mały” - wyszeptałam jego słowa w słabnącym bólu mojego orgazmu, a gdy moje zęby zagryzły jego dolną wargę, uderzył we mnie i jęknął nisko.

Obojgu nam zajęło trochę czasu odzyskanie sił, a kiedy Tate to zrobił, uniósł głowę i wziął część swojego ciężaru na przedramię, ale pozostał we mnie zakorzeniony.

Jego ręka uniosła się, a jego palce wbiły się we włosy z boku mojej głowy, kiedy patrzył.

Jego palce wysunęły się i prześlizgnęły bez celu wzdłuż mojej linii włosów, gdy jego oczy zbliżyły się do moich.

„Będzie ciekawe…” - powiedział cicho.

„Co?” - zapytałam, kiedy nie kontynuował.

Jego usta drgnęły - „Jak będziesz reagowała po tym, jak będę ci to dawał regularnie”

„Tate” - ostrzegłam.

Czułam się doskonale, ponieważ zrobił kanapki z bekonem i keczupem nadziewane chrupiącym bekonem i naładowane ketchupem, nie wspominając o orgazmie po kolacji.

Nie potrzebowałam, żeby był denerwujący.

Jego usta poruszyły się, by dotknąć moich, gdzie mówił - „Jak dowiem się, że zapalasz się tak normalnie, Laurie… cholera. Przykuję cię do łóżka, mała.”

Poczułam, jak jego usta uśmiechają się przy moich.

Arogancja.

„Tate”

„Tym razem nie można winić za to długiej abstynencji”

„Tate…”

„Znowu mnie zaatakowałaś” - poinformował mnie, odsuwając głowę.

„Cóż, ty to zainicjowałeś!” - odpaliłam - „Wszystkie te…” - zawahałam się - „…rzeczy przed tym”.

„Te wszystkie rzeczy przed tym?” – powtórzył i zobaczyłam z bliska, jak jego oczy tańczą.

Moje oczy się zwęziły.

„Drażnisz się ze mną, Tatumie Jackson” - oskarżyłam.

Odrzucił głowę do tyłu i śmiał się, jednocześnie przewracając nas, jego ramiona obejmowały mnie, jego trzon wysunął się ze mnie i ułożył się na plecach ze mną u jego boku.

Uniosłam się na łokciu, położyłam rękę na jego klatce piersiowej i spojrzałam na niego z góry.

„Myślę, że może po prostu jesteś arogancki” - oświadczyłam, a on skupił się na mnie poprzez swój zanikający śmiech, jego ręka przesunęła się do moich włosów, palce zacisnęły się wokół i wywierały nacisk, by przyciągnąć mnie bliżej do siebie.

„Zapalałaś się tak dla swojego dupka byłego?” - zapytał.

„Nie chcę rozmawiać o moim życiu seksualnym z Bradem, kiedy jestem z tobą nago w łóżku” - warknęłam.

Uśmiechnął się - „Nie robiłaś tego.”

„Arogancki” - wciąż kłapałam, ale zaczął chichotać.

„Trudno nie być, kiedy moja starsza pani ciągle mnie atakuje. Jezu, Asie, żadna kobieta nigdy nie pieprzyła mnie tak mocno.”

O Boże. Nie radziłam sobie dobrze z byciem spokojną i trudniejszą do zdobycia. Nie radziłam sobie też dobrze z nie zachowywaniem się jak złośnica. Odsunęłam się od jego ręki przy mojej głowie i opadłam na plecy, sięgając, by szarpnąć prześcieradło na moim ciele.

Tate wtoczył się na mnie i wstał na łokciu, jego ręka przesunęła się, by stać się ramieniem owiniętym wokół mojego przykrytego prześcieradłem brzucha.

Wpatrywałam się w sufit i starałam się zachować trzeźwość umysłu.

Słyszałam jego głos, chociaż ignorowałam jego obecność (ale trudno było to zignorować, tak naprawdę po prostu na niego nie patrzyłam).

„Podoba mi się to, mała.”

„M-mm” – powiedziałam do sufitu.

Poczułam jego brodę na mojej szczęce, jego nos trącał moje ucho.

„Jest gorące.”

„Mm” - wymamrotałam.

„Nigdy nie miałem lepiej” - mruknął mi do ucha, odrywając głowę od jego i przekręcając, żebym mogła na niego spojrzeć.

„Nigdy?” - wyszeptałam.

„Nie” - odpowiedział, jego ramię owinęło się bardziej wokół mnie, przyciągnął mnie do mojego boku i do swojego ciała - „Kiedy kobieta wybucha w ten sposób dla mężczyzny, kurwa, Asie” - Jego usta dotknęły moich, zanim się odsunął - „Dzięki temu wiem, że nie dałaś tego dupkowi w taki sposób, w jaki mi to dajesz. Gdybyś to zrobiła to, nie ma mowy, żeby on kiedykolwiek…”

Przestał mówić, jego głowa uniosła się i przechyliła.

„Nie ma mowy, żeby kiedykolwiek co?” - popychałam.

Podbródek Tate’a drgnął, a jego oczy się zmrużyły.

Nie zwracałam uwagi na to, co robił Tate. Byłam zdecydowana. Chciałam odpowiedzi, ponieważ ta odpowiedź była ważna. Prawie tak samo ważna, jak odkrycie, że nigdy nie czuł się lepiej, ani z Neetą, ani z nikim.

„Tate, nie ma mowy, żeby kiedykolwiek co?”

„Cholera” - uciął nagle i stoczył się z łóżka - „Zostań tu” - rozkazał, gdy chwycił swoje dżinsy i zaczął je ciągnąć, a ja usiadłam, trzymając prześcieradło przy piersi - „Nie ruszaj się, wrócę.”

„Co?” – zapytałam, rozglądając się po pokoju - „Tate…”

Ale wychodził z pokoju, wciąż zapinając dżinsy.

„Co u licha?” - zapytałam drzwi, które zamknął za sobą.

Siedziałam tam, wpatrując się w drzwi i zastanawiając się, co się właśnie stało.

Wtedy usłyszałam głosy. Tate miał towarzystwo. Musiał słyszeć, jak zbliżają się do domu. Byłam w jego domu tylko raz, nie znałam odgłosów i byłam skupiona na tym, co mówił. Nic nie słyszałam.

Potem usłyszałam, że głosy stają się głośniejsze. Byli to mężczyźni, jeden Tate i jeden…

Potem usłyszałam, jak Wood krzyczy - „Kurwa, jaja ze mnie robisz!”

Wtedy usłyszałam głośny huk.

Bez zastanowienia odrzuciłam prześcieradło i wyskoczyłam z łóżka. Ponieważ z salonu dochodziły niepokojące dźwięki, gorączkowo szukałam czegoś, co mogłoby mnie przykryć. Chwyciłam koszulkę Tate’a i włożyłam ją. Znalazłam swoje majtki i weszłam w nie, podskakując, podskakując i biegnąc, podczas gdy wciągałam je w drodze do drzwi.

Pobiegłam korytarzem (trzy sypialnie, jedna łazienka, pokój Tate’a miał główną łazienkę, z których żadnej nie miałam czasu zbadać) i wpadłam do salonu, aby zobaczyć Tate’a i Wooda zamkniętych w śmiertelnej walce, a salon był zniszczony i zamienił się w strefę wojny.

Do tego momentu nigdy w życiu nie widziałam walczących dwóch mężczyzn, nawet cieniasów.

Ale ani Tate, ani Wood nie byli cieniasami i żaden z nich, z mojego niewprawnego oka, nie powstrzymywał się.

Słychać było jęki wysiłku i była krew.

„Przestańcie!” - wrzasnęłam, Tate połączył się ze szczęką Wooda, a krew popłynęła z jego rozciętej wargi, skręcając mój żołądek z mdłościami w tym samym czasie, gdy moje płuca zamarły. Zassałam tlen i znowu pisnęłam - „Stop!” kiedy Wood zetknął się z obnażonymi żebrami Tate’a, a ciało Tate’a szarpnęło się od ciosu.

Ponownie, bez zastanowienia, wpadłam w środek bójki w chwili, gdy Wood zamachnął się szeroko, Tate uchylił się, a cios Wooda wylądował na mojej skroni.

Zobaczyłam gwiazdy, ból promieniował przez moją czaszkę i upadłam prosto na ręce i kolana na podłogę. Moja głowa tak bardzo pływała, że musiałam oprzeć się na przedramionach i oparłam głowę na wierzchu dłoni, które leżały na podłodze.

„Laurie” - usłyszałam z daleka Wood’a, jego głos ledwo przebijał się przez mgłę, która utworzyła się wokół ostrego bólu.

„Przynieś jej lód” - rozkazał Tate.

„Mała...” - powiedział łagodnie Wood.

„Lód!” - Tate odgryzł się.

Potem na moich plecach położyła się dłoń i poczułam, jak palce odciągają mi włosy z twarzy, przeczesując je po szyi.

„Asie” - zawołał Tate.

Nie odpowiedziałam, byłam zajęta mruganiem.

„Mała, usiądź” - zażądał cicho Tate.

„Um…” - wymamrotałam, żeby być miłą i dać mu znać, że żyję.

„Laurie, małą, zrób mi przysługę i usiądź” - nalegał Tate.

Wzięłam oddech i usiadłam, kładąc pośladki na łydkach, podczas gdy moja lewa ręka uniosła się, by ukołysać moją skroń.

Zobaczyłam twarz Tate’a przy swojej.

„Zabierz rękę”

„Um…” - wymamrotałam ponownie, zdezorientowana, chociaż mgła się unosiła, a ból stępiał.

„Laurie, muszę zobaczyć.”

Opuściłam rękę. Podniósł swoją do mojego policzka i ostrożnie przechylił moją głowę na bok. Jego ręka ześlizgnęła się w górę, a kciuk delikatnie dotknął mojej skroni.

Skrzywiłam się na jego dotyk, bo to cholernie bolało. Poza bólem, wszystko, co mogłem myśleć, to to, że ci dwaj powtarzający się ciosy z taką mocą za sobą i pozostawający w pozycji stojącej to pieprzony cud.

„Lód” - usłyszałam głos Wooda, odchyliłam głowę do tyłu i zamrugałam na niego.

Wyglądał na zaniepokojonego i wkurzonego. Jego warga była rozcięta i nadal krwawiła. Wokół jego kości policzkowej było zaczerwienienie. Będzie błyszczało następnego dnia.

„Czy możesz wstać na nogi?” - spytał Tate, a moje oczy zwróciły się na niego.

Przykucnął obok mnie. Z nosa do brody ściekały mu kropelki krwi. Poza tym wyglądał dobrze.

„Tak” - wyszeptałam i wstałam z rękoma Tate’a na moim ramieniu i biodrze, które mnie wspierały.

Wstałam i stałam nieruchomo. Potem wzięłam głęboki oddech.

Tate odwrócił się do Wooda, wyjął lód z jego dłoni, po czym wrócił do mnie, podnosząc go i delikatnie przyciskając do mojej skroni.

„Laurie” - zawołał Wood, moje oczy powędrowały do niego, a mój umysł gwałtownie się skupił.

„Nie powiedziałeś mi, że była chora” - wyszeptałam, podnosząc rękę, by przejąć lód od Tate’a. Pozwolił mi trzymać lód, podszedł do mnie i objął mnie w talii.

„Lauren, ja…” - zaczął Wood.

„Ty co?” - przerwałam, wciąż szepcząc - „Nie podałeś mi całej historii, Wood.”

„Mała, był powód.”

„Naprawdę?” - zapytałam - „Spędziłam dziesięć lat z mężczyzną, który ukrywał rzeczy przede mną, Wood. Nie zamierzam zacząć czegoś z innym mężczyzną, który robiłby to samo.”

Ramiona Wooda skrzyżowały się na jego piersi, łagodność zniknęła z jego twarzy i wskazał głową na Tate - „On powiedział ci wszystko?”

„Nie mieliśmy czasu” - przypomniałam mu - „Mój ojciec jest chory, Tate musiał pracować. Ty też nie powiedziałeś mi wszystkiego, a ty i ja, Wood, my mieliśmy czas.”

I mieliśmy. Jadłam z nim kolację, dzieliłam się z nim przerwami, w tym przerwami na lunch, chowałam się w jego łóżku. Mieliśmy czas.

Przez ostatnie trzy tygodnie czułam się jak łajdaczka, bo byłam miłą osobą i trudno mi było żyć z tym, co zrobiłam Woodowi. Nie przyszło mi do głowy, że to, co on zrobił, skoro wiedział, co to znaczy, że siedziałam z tyłu motoru Tate’a, też nie było miłe.

„Przepraszam, że tak wyszło” - powiedziałam, wciąż będąc miłą.

„Żałuję, że nie zadziałało.”

„Ja też” - zgodził się natychmiast i odszedł od razu, gdy mrugnęłam na niego, zszokowana jego nagłym odejściem. Myślałam, że się zdenerwuje albo przynajmniej powie coś w stylu Przepraszam, że zachowywałem się jak neandertalczyk, walcząc z Tate’m w jego salonie i walnąłem cię w głowę.

Moje ciało poruszyło się, by go obserwować, a Tate poruszał się razem ze mną.

Wood zatrzymał się przy, wciąż otwartych, rozsuwanych szklanych drzwiach i odwrócił się, patrząc na mnie.

„Nie obciążasz tym gównem dobrej kobiety, mała. Dowiesz się, to będziesz wiedziała. Strzelasz do niej, zaczepiasz ją głęboko, a potem nakładasz na nią to gówno” – stwierdził Wood i poczułam, że moje płuca znów zamarzają, ale jeszcze nie skończył. Skinął głową na Tate’a i kontynuował – „Opowie ci gówno o mnie, jeśli już tego nie zrobił. I to wszystko prawda. Ale nic z tego nie było prawdą z tobą.”

Potem zniknął w nocy, nawet nie zadając sobie trudu, by zamknąć drzwi.

Stałam wpatrując się w ciemność, nawet gdy usłyszałam ryk jego motoru. Tate puścił mnie i podszedł do drzwi, by je zamknąć.

Kiedy odwrócił się i wrócił do mnie, moje oczy powędrowały do jego.

„O czym on mówił?” - zapytałam.

„Zabierzmy cię do łóżka” - odparł Tate.

„Tate” - powiedziałam, kiedy zatrzymał się przede mną.

„Łóżko, mała” - powtórzył - „Musisz się położyć, a ja muszę posprzątać.”

Nie wiedziałam, co zrobić w tej sytuacji. Traciłam cierpliwość, gdy Tate był tak tajemniczy. Właśnie stoczył bezwarunkową walkę w swoim salonie z moim byłym chłopakiem, mężczyzną, którego zdjęcie wisiało na ścianie w domu Tate’a, mężczyzną, który był jego przyjacielem, mężczyzną, którego siostra była kiedyś pod jego skórą. Teraz nic z tego nie było prawdą i Tate nie mówił o tym, nie dzielił się ze mną.

I powiedziałam sobie, żebym nie była złośnicą, podjęłam decyzję, że nie chcę tego spieprzyć.

Jak u licha miałam postępować?

„Właśnie walczyłeś z Woodem w swoim salonie” - powiedziałam mu ostrożnie.

Podszedł do mnie i przesunął rękę wzdłuż mojej talii, popychając mnie do przodu.

„To było nieuniknione” - mruknął.

„Nie chodziło o mnie” - stwierdziłam, a Tate zatrzymał nas oboje przy wejściu do holu.

Spojrzałem na niego i wstrzymałem oddech na wściekłość, którą zobaczyłam w jego rysach.

„Tak, Lauren…” - powiedział i zabrzmiało to jak warczenie - „…chodziło tylko o ciebie.”

Zwalczyłam warczenie i cicho zapytałam - „Jak to możliwe? Nie jestem wystarczająco długo, żeby coś takiego nadeszło.”

„Musisz się położyć” - powtórzył Tate i mogłam powiedzieć, że to nadwerężyło jego cierpliwość.

„Tate…”

Tate wciągnął powietrze z sykiem i przestałam mówić.

„Połącz to, Lauren, przynajmniej część” - zażądał, zdecydowanie z napiętą cierpliwością.

„Przepraszam?” - spytałam zdecydowanie z zakłopotaniem.

„W moim życiu trzy kobiety siedziały z tyłu mojego motoru. Jedną z nich była jego siostra, która spieprzyła mi życie. Drugą z nich była jego była, która spieprzyła mi życie. Teraz to ty, która byłaś w jego łóżku.”

To wszystko w żaden sposób nie pasowało do mnie, głównie dlatego, że podobnie jak w przypadku Wooda miałam zarys, ale żadnych szczegółów.

„Tate…”

„Mała, Chryste” - uciął - „Właśnie dostałaś cios w pierdoloną skroń. Krew cieknie mi z nosa. Czy możemy porozmawiać o tym, do cholery, później?”

Już nie napięta cierpliwość, stracił ją. Wyczytałam to w linii jego ciała i twarzy.

Mimo to, mimo że to było przerażające, ta przerażająca energia emanująca z Tate’a skierowana na mnie, chciałam mu powiedzieć, że nie możemy o tym później rozmawiać. Chciałam mu powiedzieć, że na pewno porozmawiamy o tym teraz.

Ale coś mnie powstrzymało i zamiast tego wyszeptałam - „Okej, Kapitanie.”