2 - Praca do wykonania

 

Rozdział 2

Praca do wykonania

 

Spędziłam więcej czasu zastanawiając się, w co się ubrać do pracy, niż później na szkoleniu w Bubba’s.

Ponieważ Krystal dzień wcześniej była w bezrękawniku, zdecydowałam, że prawdopodobnie nie jest to strój-roboczy, bardziej jak wszystko-ujdzie.

Założyłam więc ładne dżinsy, pasek i brzoskwiniowo-różową koszulkę z okrągłym dekoltem i trzema marszczeniami na rękawach. Myślałam, że to jasne i urocze. Mój były, Brad, powiedział mi, że uważa, że to jest dla młodszych dziewczyn, ale podobało mi się; myślałam, że pasuje do mojej kolorystyki.

Włożyłam klapki, bo zwykle nosiłam japonki, jeśli mogłam, ale także dlatego, że pomyślałam, że będę potrzebowała wygodnych butów. Włożyłam kolczyki, które były małymi wisiorkami z brzoskwiniowo-różowych kryształków, naszyjnik, który był siatką brzoskwiniowo-różowych koralików i pęk bransoletek, które były elastycznymi paskami różnokolorowych kryształowych koralików w tej samej kolorystyce i dorzuciłam parę niebieskich pasujących do dżinsów.

Szłam z hotelu do Bubba’s myśląc, że powinnam była zaplanować zeszłej nocy i być może zaopatrzyć się w jakieś zapasy do mojego pokoju. Wyszłam wcześnie, żebym mogła wpaść do piekarni po pączka i kawę. Nawet nie myślałam o kolacji poprzedniego wieczoru i nic nie jadłam, więc teraz umierałam z głodu.

Bolały mnie również mięśnie. Ból był tępy, bo nie były przyzwyczajone do pracy. Siedziałam zamknięta w samochodzie przez cztery i pół miesiąca, ale nawet wcześniej nie było tak, że regularnie chodziłam na siłownię. Nie sądziłam, że to dobrze, biorąc pod uwagę, że cały dzień będę na nogach.

Krystal była tam, kiedy tam dotarłam i od razu wiedziałam, że jest w złym humorze. Nie wiedziałam dlaczego, ale podejrzewałam, że to dlatego, że zostały brudne szklanki i butelki po piwie „na podłodze”, jak to nazwała, chociaż większość z nich stała na półkach na ścianach wokół stołów bilardowych, a w ogóle nie na podłodze. Poza tym, kiedy odstawiłyśmy krzesła od stołów, większość z nich nie była wytarta.

Podejrzewałam, że to dlatego była w złym humorze, bo mruknęła z irytacją - „Pieprzona Tonia i Jonelle. Ile razy mam im mówić? Wytrzyj stoły, oczyść podłogę z pustych. Cholera” – spojrzała na mnie – „… jak masz wieczorną zmianę, zgarniasz puste z podłogi i naprawdę dobrze wycierasz stoły. To nie jest trudne, a Anita przychodzi rano, żeby zamiatać i wycierać, więc to nie tak, że jesteś po części sprzątaczką.”

Kiwnęłam głową, robiąc w pamięci notatkę, aby zebrać puste butelki i kufle i wytrzeć stoły „naprawdę dobrze”, ponieważ uznałam, że Krystal jest osobą, która nie potrzebuje wiele, by się zdenerwować, a ja nie chciałam nic robić, by dodać do jej pozornie nieustannego złego nastroju.

Oprowadziła mnie po barze, ale nie było w tym wiele. Tam, gdzie znajdował się bar, był bałagan stołów z przodu i stoły bilardowe po bokach. Wyjaśniła, że ​​na tej dziennej zmianie była tylko jedna kelnerka i barman, chyba że był to weekend.

Jeśli był to weekend, podłogę dzieliło się na dwie sekcje dla dwóch kelnerek. W dni powszednie zawsze były dwie kelnerki i jeden lub dwóch barmanów. W weekendowe noce były trzy kelnerki i co najmniej dwóch barmanów.

„Nie mamy pomywaczy” – poinformowała mnie, wyprowadzając mnie z baru i dalej jednymi z dwóch drzwi, które prowadziły z tyłu baru. Nad nimi widniał napis „Prywatne, nie wchodzić”. - „Nie potrzebujemy innej osoby na liście płac, więc, kiedy kelnerki mogą myją własne puste kufle”.

Kiwnęłam głową, chociaż na mnie nie patrzyła.

Zabrała mnie do biura i wpuściła nas - „Tu chowasz torebkę i tutaj robisz sobie przerwy. Nie rozdajemy kluczy wszystkim, więc jak musisz tu wrócić, znajdujesz Tate’a, Bubbę, Daltona lub mnie, żeby cię wpuścić.”

„Tate, Bubba i Dalton?” - zapytałam.

„Bubba to mój stary” - odpowiedziała – „Tate jest u nas właścicielem baru. Nie ma go w pobliżu. Z drugiej strony Bubby też nie ma zbyt często. Jak teraz. Wędkuje” - powiedziała słowo „wędkuje”, jakby źle smakowało i musiała szybko wyrzucić je z ust, bo inaczej miałaby ten smak na zawsze. – „Drugim barmanem jest Dalton” – dokończyła.

„Och. Okej” – powiedziałam, a ona spojrzała na mnie.

„Powiem to tylko raz, Bubba, Tate i ja jesteśmy właścicielami tego miejsca, a Bubba jest w moim łóżku od dziesięciu lat. To tyle braterstwa, ile potrzebujemy. Przez połowę czasu nie chcę tego osła w moim łóżku, przez połowę czasu nie ma go w moim łóżku, bo wędkuje. Jak byś miała oko na Tate’a lub Daltona, a wszystkie mają oko na Tate’a lub Daltona, przemyśl to. Jesteś tu, żeby pracować, a nie uprawiać seks.”

„Och” – powtórzyłam, bardziej niż trochę zaskoczona tym tematem i sposobem, w jaki go przedstawiła - „Okej”

Nie poruszyła się, ale mówiła – „Nie żartuję, dziewczyno.”

„Um…” - postanowiłam dać tyle, ile mogłam, starając się, aby nie myślała, że ​​nie jestem snobką, którą, sądząc z jej komentarzy z poprzedniego dnia, wyraźnie myślała, że jestem, chociaż, szczerze mówiąc, nie byłam, ale nie byłam taką biker baby[1] jak ona – „Nie jestem na rynku, żeby uprawiać seks, Krystal.”

Wpatrywała się we mnie. Potem wyszła z biura, mrucząc - „Tak, jeszcze nie widziałaś Tate’a ani Daltona”

Muszę przyznać, że trochę mnie to zmartwiło. Nie musiałam pracować z przystojnymi mężczyznami, zwłaszcza na początku. To by mnie niepokoiło. Kiedy już przyzwyczaję się do rzeczy, zorientuję się, wszystko byłoby w porządku, głównie dlatego, że nie kłamałam. Nie byłam na rynku uprawiających seks. Ten rynek się zamknął i nie przeszkadzało mi to. Ale nie chciałam grzebać w uczeniu się, jak być kelnerką w barze dla motocyklistów z przystojnymi motocyklistami jako moją publicznością.

Jakby czytała w moich myślach, Krystal mówiła, prowadząc mnie korytarzem - „Utrzymam cię na dziennych zmianach przez tydzień, może dwa, zobaczę, jak sobie radzisz. Wprawisz się. Zobaczysz co i jak, zanim wyjdziesz na noc.”

„Dzięki” – powiedziałam, kiedy zatrzymała się przed zamkniętymi drzwiami.

Zwróciła się do mnie - „Nie dziękuj mi. Napiwki są gówniane na dziennej zmianie.”

Otworzyła zamek, pchnęła drzwi i pokazała mi magazyn. Potem powiedziała mi, że kelnerki mogą zostać wezwane do pomocy w zaopatrzeniu lub sięgnięcia po coś, jeśli barmani będą zajęci.

Potem pokazała mi schowek, w którym w skomplikowany sposób śledzili stan zapasów, który byłby znacznie łatwiejszy, gdyby umieścić go w arkuszu kalkulacyjnym. Chociaż prawdopodobnie mogłabym to dla niej ustawić w około godzinę, nie poinformowałam jej o tym.

„Otwieramy w południe, zamykamy o trzeciej rano” – ciągnęła, idąc z powrotem korytarzem - „Zmiany trwają od jedenastej do siódmej z dwiema piętnastominutowymi przerwami i półgodzinną przerwą na lunch. Nocna zmiana trwa od siódmej do trzeciej. Ostatnie zamówienia o 2:30, więc wstawiasz te drinki i sprzątasz najlepiej jak potrafisz, podczas gdy my mamy ludzi przy barze. Nie chcesz kręcić się do czwartej, sprzątać i sprzątać, a ja nie chcę ci za to płacić. Tak?”

„Tak” - skinęłam głową, ale ona nie patrzyła na mnie, prowadziła mnie przez bar i zabierała mnie do drugiego holu, nad którym widniał napis „Toalety”.

„Anita czyści je rano i ładuje papierem toaletowym. Jak mamy klienta zgłaszającego problem z toaletą, mówisz jednemu z chłopców. Papier toaletowy jest w magazynie. Być może będziesz musiała uzupełnić zapasy i, ostrzegam cię, być może będziesz musiała posprzątać. Cholera zdarza się, że nie uwierzysz, w toalecie baru.” - Zatrzymała się w korytarzu między dwojgiem drzwi do łazienki, panie z przodu, panowie z tyłu i odwróciła się do mnie. – „Masz z tym problem?”

„Czy mówimy o wymiocinach?” - zapytałam, bo musiałam przyznać, że nie byłem osobą wymiotującą.

„Wymioty, sikanie, gówno, wszystko, co organizm może wyprodukować, musimy to posprzątać”

Poczułam, że moje oczy stają się duże i zapytałam - „Co?”

„Dziewczyno, to jest bar dla motocyklistów. Ci chłopcy robią się napaleni, muszą wysiąść i nie obchodzi ich, skąd trochę dostaną. A dziewczyny, które spędzają czas z motocyklistami, przejmują się jeszcze mniej”

„Łał” – szepnęłam.

„Więc masz z tym problem?” - powtórzyła.

Spojrzałam na nią i wyprostowałam kręgosłup. – „Możesz się przyzwyczaić do wszystkiego, prawda?”

Wpatrywała się we mnie przez sekundę, a potem wymamrotała - „Tak” i zabrała mnie z powrotem do przodu i pokazała mi, jak korzystać z kasy. Dokończyła słowami - „Będziesz miała gotówkę w fartuchu i sama wymyślisz swój sposób, aby mieć oko na to, co sprzedajesz i co jest w twoim fartuchu. Ja, Bubba, Dalton lub Tate wypłacimy ci pieniądze, zabierzemy twoją flotę i nasze należne, i pogodzimy się, zostawiając cię z twoimi napiwkami.” - Spojrzała na mnie twardo - „W twoim najlepszym interesie byłoby trzymanie się tego na wierzchu. Jak zrobi się tłoczno, będziesz rozwalać plecy, aby zdobyć te napiwki. Nie mówię, że ktokolwiek z nas cię przeleci. Mówię tylko, że musisz uważać na siebie. A jak ty spierdolisz transakcję, to twoja sprawa. Sprzedajesz to, co sprzedajesz, śledzisz to, my to śledzimy, jak to wszystko nie podskakuje, to wynika z twoich napiwków. Nie będziesz często korzystać z kasy, ale powinnaś wiedzieć, jak się poruszać.”

Kiwnęłam głową, przyglądała mi się, jakby myślała, że ​​to nie się nie uda, ponieważ kobiety z klasy średniej nie były w stanie sprzedawać piwa, dokonywać zmian i śledzić to ze względu na swoją mieszczańską naturę, potem wzruszyła ramionami, jakby to było to wszystko jedno.

Pokazała mi skomplikowaną procedurę mycia kufli w trzech zlewach, gdzie trafiały puste butelki i powiedziała mi, że barmani myją większość, ale jeśli było tłoczno, kelnerki miały się rozstawić, gdzie tylko mogły. Dała mi gazetkę z listą napojów i przekąsek (sprzedawali torebki chipsów ziemniaczanych, suszonej wieprzowiny i orzeszków ziemnych) z ich cenami.

„Zapamiętaj to, tak szybko, jak możesz” - rozkazała, po czym skrzyżowała ramiona pod piersiami zakrytymi koszulką bez rękawów (kolejna koszulka Harleya, ta biała z bardzo fajnymi srebrnymi, czerwonymi i czarnymi literami) i spojrzała mi w oczy - „Miewamy kłopoty, Lauren, i to nie jest rzadkie. Chłopcy tu przychodzą, napadają, zachowują się głupio. Niektórzy mają noże, wszyscy mają pięści. Jak wyczuwasz kłopoty, mówisz mi, Bubbie, Tate’owi lub Daltonowi i trzymasz się z dala.”

Nie byłam zadowolona ze sprzątania wymiocin i czegokolwiek innego, co ciało może wytworzyć, jako część opisu pracy, ale mężczyźni z nożami przenieśli to na nowy poziom.

Chociaż musiałam też przyznać się do pewnych obaw, które chciałaby jej powiedzieć. Była o dziesięć centymetrów niższa ode mnie i co najmniej o dwadzieścia kilogramów lżejsza. Nie było sensu, by ona wdawała się w walkę na noże ani w jakąkolwiek walkę.

Postanowiłam skupić się na tym drugim.

„Powiedzieć tobie?” - zapytałam.

„Mi” – odpowiedziała.

„Ale, czy nie powinnam mężczyźnie…?”

„Ja jestem na miejscu, dziewczyno, i to mój pieprzony bar. To jest mój pieprzony bar od pięciu lat. Myślisz, że nie potrafię rozwiązać kłopotów?”

„Um… masz 165 cm wzrostu i ważysz około 50 kilogramów” – poinformowałam ją o fakcie, który prawdopodobnie znała (chociaż byłam miła z powodu wagi, biorąc pod uwagę jej tył i dekolt).

„Jestem sprytna, szybka, ale to nie ma znaczenia, ponieważ wiem, gdzie trzymamy strzelbę” - odpowiedziała - „Nawet nawaleni mężczyźni przestają szybko walczyć, gdy wycelujesz w nich załadowaną strzelbę.”

Wskazała przez pokój na ścianę, gdzie w drewnie było kilka widocznych śladów jak po ospie - „Śrut. Mój. Jak to obejrzysz, nie tylko dowiesz się, że wiem, gdzie jest strzelba, ale też, że wiem, jak jej używać, a jak ktoś robi bałagan w moim barze, robię to.”

Znowu skinęłam głową, zastanawiając się, dlaczego nie zrażała mnie różnorodność szaleństw, które mi opowiadała, i stałam tam, słuchając jej, zamiast mówić - „Dzięki… ale, umm, myślę, że po prostu wyjeżdżam.”

Zamiast tego powiedziałam - „Okej”.

„Dobrze” – odpowiedziała i drzwi się otworzyły.

Obie odwróciłyśmy się, żeby spojrzeć, a kiedy zobaczyłam, kto wszedł, przestałam oddychać.

To był Facet z Harleya z wczorajszego wieczoru w hotelu. Chociaż nie widziałam jego twarzy wprost, wiedziałam, że to on.

I miałam rację. Był wprost rewelacyjny.

Był wysoki, może nawet wyższy niż wydawał się na parkingu, a może po prostu wydawał się większy w barze, ponieważ jego ramiona były tak szerokie. Ale jego biodra były szczupłe, a nogi długie, uda miał wyraźnie umięśnione i mogłam to stwierdzić nawet przez dżinsy. Jego ciemnobrązowe włosy lśniły nawet w przyćmionym świetle baru. Były grube i było jasne, że umył je i upuścił tam, gdzie leżały, ponieważ część była naturalna, a nie prosta, była zagarnięta do tyłu, ale część opadła mu na skronie i zawinęła się trochę wokół uszu i z tyłu jego szyi. Jego oczy wyglądały na ciemne, nie mogłam określić koloru, ale z boków emanowały linie słoneczne, które były atrakcyjne. Jego czoło było ciężkie; jego nos nie był idealny, ale był prosty z lekkim wybrzuszeniem na szczycie mostka, co czyniło go interesującym; miał wycięte kości policzkowe i silną szczękę. Jego skóra była opalona w taki sposób, że wiedziałam, że nie nabrał tego koloru wylegując się nad basenem i miał na sobie wypłowiałe dżinsy, czarne motocyklowe buty i wrzosowo-szaro-niebieski, obcisły ocieplany Henley z długimi rękawami.

Był piękny.

„Hej Tate” - zawołała Krystal i odwróciłam się do niej sztywno.

Dobra, może Krystal miała rację wcześniej, nie widziałam jeszcze „Tate’a” (chociaż widziałam, po prostu nie wiedziałam i myślałam, że nazywa się Jackson) i jeśli to był Tate, to zdecydowanie chciałam się z nim przespać. Zdecydowanie.

Chociaż taki mężczyzna, który mógłby zdobyć dziewczynę taką jak Neeta, nawet by na mnie nie spojrzał, a mógł, miał już Neetę, ale do diabła, mógł zdobyć każdą. Odwróciłam się do Tate’a i stwierdziłam, że się myliłam. Był blisko, zatrzymał się z boku baru, gdzie było przejście. Widziałam, że jego oczy były ciemnobrązowe i patrzył na mnie.

„Kto to?” - zapytał głębokim i nieco szorstkim głosem. Nie spuszczał ze mnie oczu i, podobnie jak Krystal, wyglądał, jakby był w złym humorze.

„To jest Lauren, nasza nowa dziewczyna” - odpowiedziała Krystal.

Otworzyłam usta, żeby się przywitać, kiedy się odezwał.

„Lauren?” – zapytał, a jego ton był zjadliwy. Jawnie zjadliwy. A jego twarz przeszła od sprawiania, że ​​wyglądał, jakby był w złym humorze, do czystej i całkowitej pogardy.

Poczułam, że moje ciało automatycznie się napina.

„Tak, Lauren, ona jest…” – zaczęła Krystal, ale jej przerwał.

„Porozmawiajmy” – warknął i skręcił w głąb korytarza.

Krystal spojrzała na mnie - „Sprawdź lodówki.” Wskazała na kilka lodówek z przeszklonymi frontami z tyłu baru - „Zobacz, w co musimy się zaopatrzyć i idź do magazynu. Połóż nowe z tyłu, stare z przodu” - Wręczyła mi swój komplet kluczy i podążyła za Tate’m korytarzem.

Odczekałam sekundę, ponieważ dochodziłam do siebie po tej dziwnej scenie i zastanawiałam się, dlaczego ci wszyscy ludzie natychmiast mnie nie lubią. Krystal mnie zatrudniła, co było dobre, ale nie była zbyt przyjazna nawet podczas szkolenia. A Tate, cóż…

Otrząsnęłam się z tego uczucia, składając to na karby po prostu braku doświadczenia w motocyklowych zachowaniach. Może byli zżytą grupą i trzeba było się wykazać. Mogłabym to zrobić. Nie byłam kelnerką, odkąd byłam kelnerką koktajlową w małym kinie podczas wakacji w college’u, ale nie mogło być trudno to ponownie podjąć. Umiałam ciężko pracować. Odkąd pamiętałam, przez całe życie zawodowe zachorowałam raz, kiedy dostałam grypy. Nienawidziłam się spóźniać i nigdy się nie spóźniłam. Właściwie zwykle byłam wcześniej.

Kiedy mnie poznają, powiedziałam sobie, polubią mnie.

Poszłam korytarzem i drzwi do biura były zamknięte. Prawie dotarłam do magazynu, kiedy usłyszałam podniesiony głos Tate’a.

„Jezu, Krys, może zechcesz ze mną porozmawiać, zanim zatrudnisz jakąś żałosną dupę, starą, grubą, podmiejską sukę do ciągania po naszym przeklętym barze?”

Zatrzymałam się i musiałam przyłożyć rękę do ściany, żeby się utrzymać.

żałosna dupa, stara, gruba, podmiejska suka

Słowa tego pięknego mężczyzny odbiły się rykoszetem w mojej głowie, powodując obrażenia, które były tak rozdzierające, że wiedziałam, że sposób, w jaki zostały zadane, nigdy, przenigdy się nie zagoi.

Potem moje ciało podskoczyło i pobiegłam do magazynu, znalazłam klucz przy czwartej próbie i weszłam, włączając włącznik światła i zamykając za sobą drzwi.

Potem pochyliłam się i przyłożyłam do nich czoło.

Okej, miałam czterdzieści dwa lata, nie byłam całkiem wiosenną laską. Okej, nie byłam szczupła i miałam ciało, które po prostu nie mogło być smukłe i nigdy nie byłoby, nawet gdybym próbowała (chociaż mogłabym zrzucić kilka kilogramów lub więcej niż kilka). Ale nie przepraszałam. Mieszkałam na przedmieściach, ale nigdy mi się to nie podobało, po prostu robiłam to dla Brada, bo go kochałam. Ale to nie byłam ja i, gdy tylko dostałam swoją szansę, odeszłam. A czterdzieści dwa to nie osiemdziesiąt pięć. Zostało mi ponad dwadzieścia lat od przejścia na emeryturę. Nie byłam stara.

Nie każdy mógł być wspaniały, jak on. Nie każdy mógł mieć tak fantastyczną strukturę kości, jak on. Nie każdy mógł mieć gęste, wspaniałe włosy, tak jak on. Nie każdy mógł mieć tak piękne ciało jak on. Większość tego (może nie ciało, bo to wymagałoby pracy) odziedziczył po rodzicach! Miał po prostu szczęście! Nie wszyscy mieli tyle szczęścia, zwłaszcza nie ja.

Co za palant!

„Pieprzyć go” – wyszeptałam, a potem zacisnęłam usta, bo nie lubiłam przeklinać. Potem, poza moją kontrolą, szepnęłam - „Pieprzyć też Krystal”.

Odwróciłam się i spojrzałam na półki wypełnione butelkami likieru, skrzynkami z piwem i winem, beczki ustawione w szeregu przy ścianach, pudła chipsów ziemniaczanych i ogromne, owinięte plastikiem rolki papieru toaletowego i zdałam sobie sprawę, że nie zrobiłam bilansu tego, co potrzebne, zanim tam weszłam.

Nieważne.

Nieważne!

To było moje życie, tak jak chciałam je prowadzić. To było miejsce, w którym chciałam żyć. Byłam w drodze, przejeżdżając przez miasta szukając tego, czego potrzebowałam i po czterech i pół miesiącach było to jedyne miejsce, które wydawało mi się właściwe. W Bubba’s też czułam dobrze, chociaż nie było to wiele, a ludzie nie byli mili, nadal czułam tu się dobrze.

I nie obchodziło mnie, czy mnie nie lubią. Nie obchodziło mnie, czy nie myśleli, że jestem jedną z nich. Nie obchodziło mnie, że moje dżinsy kosztują dwa razy więcej niż ich, a moja koszulka była designerska i oni to widzieli, wiedzieli o tym i im się nie to podobało.

Pieprzyć ich. Oboje.

Wyszłam z magazynu i wróciłam do baru. Znalazłam kartkę papieru, spisałam, co było potrzebne, i wróciłam do magazynu, żeby przeszukać półki i to znaleźć. Szłam trzeci raz i przykucnęłam w obracających się butelkach Bud i Coors Light, kiedy usłyszałam, że wracają.

Wciągnęłam powietrze i spojrzałam w górę, a kiedy to zrobiłam, spojrzałam prosto na Tate’a.

Kiedy spojrzałam na niego, patrzyłam, jak jego twarz gwałtownie się zmienia i zrobił to z lekkim szarpnięciem głowy i skrzywieniem się.

Wiedział, że go słyszałam i przynajmniej ten palant był na tyle taktowny, by zareagować.

Włożyłam ostatnie butelki, wstałam, pchnęłam drzwi lodówki i podeszłam do nich obojga, mówiąc - „Muszę zrobić jeszcze jedną podróż i uzupełnić zapasy. Zrobiłam notatki z tego, co zrobiłam i zaznaczę to w waszym schowku. Potem wyczyszczę stoły.”

Potem przeszłam obok nich, korytarzem i do magazynu.

Pieprzyć ich.

Oboje.

Miałam pracę do wykonania.

 

---

[1] Biker baby - twardzielka, która jeździ motocyklem. Jest pewna siebie, wytrzymała, wolna. (def. wg. urban dictionary)